Het was inmiddels al zondag. Ik twijfelde of ik stiekem weg zou sluipen om naar Kevin te gaan. Ik had me zo verheugd op vandaag. Maar eerst moest ik beginnen met mijn kamer. Een vierde van de dozen zaten nu vol met spullen. Ik koos ervoor om niet weg te gaan, voor het geval dat ik langer huisarrest kreeg.
Ik mag dan niet gaan... maar Kevin wel; dacht ik bij mezelf. Ik belde Kevin op en vroeg of hij langs wilde komen. Dingg-dongg
Dat is vast Kevin. Ik hoorde de deur open gaan en dat mijn vader met Kevin stond te praten. Het duurde even tot Kevin boven was. 'Waarom duurde het zo lang?'; vroeg ik aan Kevin. 'Ik mocht eigenlijk niet naar binnen omdat jij met je kamer bezig was en huisarrest had. Maar ik smeekte om afscheid te nemen.'; zei Kevin met een sip gezicht. 'Oh ja...' 'Kevin! Dat was genoeg tijd, je mag nu wel weer gaan hoor!'; riep pap. 'Nou dat is snel zeg."; zei ik. 'Ja, maar dan ga ik maar.'; zei Kevin verdrietig. Hij omhelsde me en gaf me erna een zoen. 'Laat het me weten als je bent aangekomen bij je nieuwe huis. Oke?'; vroeg Kevin. Ik knikte tranend met mijn hoofd. 'Stomme verhuizing! En stomme huisarrest! Nu kan ik ook geen afscheid nemen met Sanne.'; zei ik hardop als een gek. Ik belde haar ook op en ze zou vanmiddag komen. Tot die tijd had ik meer dan de helft van de dozen gevuld. Waarvan ik bij sommige spullen dacht: waarom heb ik die nog? Even later zaten Sanne en ik op mijn bed in mijn kamer vol met half gevulde dozen. 'Dus je gaat serieus verhuizen...' 'Ja, helaas wel.'; zei ik. 'Maar waarom heb je dan huisarrest?' 'Door de beurs die we probeerden te halen.'; zei ik met een boos maar ook verveeld gezicht. 'Oh, sorry Sophie. Ik dacht echt dat het zou werken.' 'Niet erg. Het is er nu toch allemaal te laat voor.' 'Sanne! Je mag wel weer gaan als je wilt! Er is nog veel werk te doen hier.'; riep pap weer. 'Dat doet hij nu dus de hele dag.'; zei ik boos. We moesten lachen en Sanne snotterde tegelijk. Ze gaf me een dikke knuffel. 'We appen wel oke?'; zei ik. 'Is goed, dag...'; zei Sanne verdrietig. Na nog een beetje opruimen zouden we gaan eten. Maar dan in de stad. Dus dan kon ik even wat frisse lucht nemen. Eenmaal aangekomen bij het restaurant kreeg niks binnen van verdriet. Terwijl Jane voor me zat alsof ze voor twee aan het eten was.
Toen we thuis waren aangekomen was het al na achtsten. Ik ging naar mijn kamer en keek een beetje rond. Ik zag een sudoku boekje op de grond liggen. Dus pakte ik een pen en maakte een paar puzzels als afleiding. Na een tijdje ging ik in bed liggen maar het duurde wel lang tot ik in slaap viel.
De volgende ochtend werd ik wakker om 8 uur. Ik had nog hier en daar wat spullen liggen. Dus na het ondbijt ruimde ik alles op. Er stond niks meer in mijn kamer. Pap helpte met de dozen in de verhuiswagen in te laden. Er waren twee verhuiswagens: een voor de dozen met de spullen, de andere voor de de meubels.
Het was al 12 uur en we vertrokken van huis. We reden langs mijn school waar kinderen buiten stonden, het was pauze. Sanne en Kevin stonden met elkaar te kletsen en zagen dat ik langsreed. Ze zwaaiden, ik zwaaide terug. We reden langs het park. En langs de winkelslcentrum. Toen ik al deze plaatsen zag werd ik steeds droeviger.
Ik keek naast me naar Jane. Ze was blij aan het spelen met haar game. 'Jane, ben jij niet verdrietig dat we verhuizen?'; vroeg ik verbaast. 'Nee, niet echt'; zei Jane vrolijk. 'Maar waarom niet?' 'Omdaaat er dan meer kinderen ik mijn vriendenboek kunnen schrijven.'; zei Jane. Natuurlijk, ik vraag het aan een klein meisje. Logisch dat ze zo'n andwoord geeft... Maar aan de andere kant heeft ze gelijk. Meer vrienden betekend meer shoppen en feesten enzovoort. Vooral nu we bij een andere stad wonen met nieuwe winkels - dacht ik, en werd een stuk vrolijker.
Na omgeveer 20 minuten stonden we stil om bij te tanken. Ik liep met mijn moeder mee naar de kleine winkeltje. Ik zag de chocoladereep en blikje fris die we kochten ons eerste afspraakje met Kevin. En de knuffelaap die ik had gekregen van Sanne op mijn verjaardag. Ik vroeg aan mijn moeder of we een souveniertje konden kopen. Mam vond het leuk maar zei dat er geen genoeg geld was omdat we met het geld die er is eten en drinken moeten kopen in de supermarkt totdat we klaar zijn met het huis inrichten. We betaalden de benzine en gingen weer naar de auto.
Na weer 10 minuten rijden kwamen we eindelijk aan.
Alleen het huis was......
Lees ook mijn volgende deel!
:)))))))
