The Fenomist.

4.

Na geschiedenis hebben we Engels. Onze Engels docent is een vrouw die er lief uitziet. Ze draagt haar haren strak naar achter in een knotje. Als we op onze plek zitten begint ze met een schelle stem te praten. Ik kijk Jade aan terwijl ik fluister: "Praat ze altijd zo?" Jade trekt een zuur gezicht en knikt. Ik zucht. Mijn oren doen nu al pijn. Ook al praat ze verschrikkelijk, het is toch een aardige vrouw. Ze verteld ons dat we een boek moeten lezen. Ik hou van lezen. Dat komt weer goed uit.

Aan het eind van de les geeft de bel aan dat de pauze is begonnen. Jade en ik haasten ons naar de kantine waar we in de rij gaan staan om wat te eten te kopen. We kletsen wat over de leraren en lessen totdat we aan de beurt zijn. We bestellen 2 cappuccino's, een appelgebakje en een chocoladesoes. Daarna lopen we naar een tafeltje, waar we gaan zitten. Ik neem net wat slokjes uit mijn koffie, als ik iets zie. Het is een jongen. Hij komt de kantine binnenlopen met grote zelfverzekerde stappen. Hij heeft hele donkerbruine haren, die schattig in de war zitten. Zijn ogen zijn helder blauw. Dat kan ik zelfs zien vanaf mijn tafel, die, zeker 15 meter van hem afstaat. Hij straalt een soort macht uit. Ik ben niet de enige die hem binnen heeft zien komen. Opeens is het een stuk stiller in de grote ruimte.

De jongen loopt naar een tafel, 2 tafels van mij verwijderd, en gaat bij zijn vrienden zitten. Jade merkt dat mijn aandacht ergens anders is, want ze volgt mijn blik. Ik blijf kijken, terwijl de jongen iets zegt. Alle jongens aan de tafel moeten lachen. Ze lachen hard. Het klinkt alleen zo nep. Alsof ze alleen maar lachen omdat het hoort. Ik kijk wat beter en zie dat er jongens zijn die hem steelse, bange blikken toewerpen. Dat is eng...

Ik stoot Jade aan. "Wie ís dat?" Vraag ik misschien iets te hard, want een aantal hoofden draaien mijn kant op. Ik negeer ze terwijl ik op Jades antwoord wacht. Ze blijft een tijdje stil voordat ze zegt: "Dat, Rose, dat is onze badboy, Logan Redhill."