Karanlığın İçindeki ses

3.bölüm

Vee 3. Bölüm iyi okumalar işler biraz karışıyor :) yorumlarınızı ve votelerinizi bekliyorum :)
silah sesleri kesilince yanımdaki çocuk tekeliyle dirseğimin hafif üstünden kolumu sıkıp tek bir hamlesiyle beni yukarıya kaldırdı . Daha deminki o iyi insan şimdi tanınmayacak bir halde bana bağırmaya başladı .
-Ne işin vardı burada !!
Hiç birşey söyleyemiyordum hem ne diyecektimki . Çok merak ettim nereye gidiceginizi sonrada peşinize takıldımmı diyecektim . Sadece yüzüne bakabiliyordum , söyleyecek pek birşey gelmemişti aklıma . Birkaç dakika yüzüne bakmamla beni sert bir şekilde duvara itip çıkışa doğru yöneldi . Amacın ne senin !!!
Yanına hızlı adımlarla gidip önüne geçtim , pek durmuyordu hatta beni itip geçmişti . Birkaç adım attıktan sonra kolundan tutup kendime çevirdim . Siz neyapıyordunuz ne işiniz vardı burada,  bu silahlı adamlarda kim ne--

- sus !
+ adın rüzgar bunu biliyorum hatta aynı sınıfta bile olabiliriz , sırf bunları arabana taş attığın için yapıyorsan yap .
Başka birşey demeden gitmiştim oda zaten pek fazla beni umursamamıştı . karanlık yollardan ilerleyerek eve yaklaşmıştım . karşı kaldırımdan eve uzun bir süre baktım normalde ışıkları yanması gerekirdi . Şimdi gördüğüm ise etrafında çiçeklerin solduğu posta kutusunun biraz eğildiği , tahtalardaki boyaların hafif hafif kalktığını gördüm . Aslında tek gördüğüm şey karanlıktı karanlıkta kaybolmuştu .
Birkaç dakika bekledikten sonra karşıya geçtim ve evin kapısına ilerledim. Kapıyı açtım içeri girdim,merdivenlerden cıktım yatağa attım kendimi ve birkaç dakika sonra uyumuştum .
Sabah kapının aralıksız çalmasıyla irkildim ve bir hışımla aşağı inmek için merdivenlere yönelmiştimki cansunun sesini duya biliyordum masal , masal , masal !!!
Merdivenin ilk basamağına ayağımı atmamla gözümün kararıp merdivenlerden aşağıya yuvarlanmam bir olmuştu ondan sonra hiç birşey hatırlayamıyordum bile . En son hatırladığım şey kapının kırılıp beni ambulansla hastane götürmeleriydi . şimdi ise  bir hastanenin gözlem odasında başımda cansu ve tanımadığım bir kaç adamlar vardı . Benim gözümü açmamla odadaki insanlar teker teker gitmeye başlamıştı . Aradan yarım saat geçtikten sonra içeriye doktor ve birde hemşire girdi. Benden kan alacaklarını söyledi ve klasik sorularını sordu , beni muayene ettikten sonra tek bir soru sordu ; merdivenlerden düşmeden önce burnun hafifde olsa kanadımı ?
Doktora ne saçmalıyorsun onamı dikkat ettim bakışlarımı attıktan sonra tek söylediğim şey " hatırlayamıyorum "oldu . Benim cevap vermem biter bitmez cansu oradan atlayıp yakamdaki kanı gösterdi . Doktor hemşireye baktı ve dışarı çıktı , birkaç dakika sonra odaya geldi ve anne ve babamın numaralarını vermemgerektiğini ekledi .
O an yok olmak istedim sanki başımdan aşağıya kaynar sular döküldü , benim numarasını verebilecegim bir ailem yoktu . Aslından bunu hiç aklıma getirmemiştim
hasta olduğumda benle ilgilenecek bir ailem yoktu , yada sevinçlerimi yaşayacağım, birlikte gezip tozacağım , yemekler yiyip gülüşücegimiz bir ailem annem babam yoktu .
Doktor gözlerini açmış numara vermemi bekliyor . sormuyorduki annen baban varmı diye . Gözüm çok hafif dolmuştu kendimi tutmaya çalışıyordum . cansu'da doktorun yanına gitmek için ayağa kalktı , büyük bi ihtimal durumu açıklayacaktı cansu ve doktor odadan cıktı , zaten onlar cıkar cıkmaz hıckırıklara bürünmüş bir haldeydiydim .Cansu on onbeş dakika sonra odaya geldi .
Arkadaşlar umarım hikâyeyi begeniyorsunuzdur :) hepinizi çok seviyorum.fikirlerinizi belirte bilirsiniz , vote ve yorum yapmanızı rica ediyorum :* şimdiden teşekkürler :))))