TIP GÜNLÜĞÜ

Mr. Jön

   Bir hocayı çok sevmekle ya da hocanın beni sevmesiyle staj geçemeyeceğimi öğrendiğimden beri hayata daha umutsuz bakıyorum. Mr.Jön. Tatlı adam, iyi adam, lokum kıvamında.. Kimseyi bırakmaz o adam yaa dediğimiz adam, hastanenin genel cerrahlarından biri. 10 kişi olan grubu staj içerisinde tekrar böldüler. Herkesin bir hocası var. Bizimki de Mr. Jön. 2 arkadaşım ve ben bütün günümüzü Mr. Jön'le birlikte geçiriyoruz. Diğer hocaların öğrencileriyle pek ilgili olmamasına rağmen biz her sabah saat 8'de okulda oluyoruz. Akşama da hoca kaçta biter derse. Bundan şikayetçi değilim. Hastanede olmak, sürekli koşturmak mutlu ediyor beni. Ama biz sürekli okuldayken diğerleri dersten derse gelip hiç bişeyle ilgilenmedikleri halde sözlü sınavdan kolay kolay geçecekler. Hocaları bırakmayacak. Bizim durumsa biraz farklı. Jön hepimizin zaten mutlaka gelmemiz gerektiğini düşünüyor. Bu onun için ekstra bişey bile değil. Sabah 6da kalkıp akşam 6-7 gibi eve girerken de günün yorgunluğuyla ders çalışma miktarımızın normalin altında olacağının da farkında değil. Başlarda kendisi de gülerek "Bütünlemede geçersiniz." diyordu. Şimdi işler biraz daha kötü.
   "Ben de zamanında uzattım. Sizinki de uzayacak birşey olmaz."
   Evet. Birşey olmayacağının farkındayım. Sadece pisi pisine gidecek birkaç ay. Mezuniyetimin gecikmesinin filan ne önemi var ki!!
   Tek umudum söylediği herşeyin blöf olması konusunda. "Çalışalım diye öyle söylüyordur" hayaline inanmak istiyorum. Jön'ün grubunda olan diğer iki arkadaşım da fazlasıyla çalışıyorlar. Benim çalışmalarım onların yanında hiç bişey. Ağlayan surat. Ağlayan surat. Kendini kaybetmiş surat.
   Üzülüyorum ama yapacak pek de fazla birşey yok. Bu yüzden sakinleşip ders çalışmalıyım. Daha da üzücü şarkılar dinlemeyi bırakmalıyım.
   Kalırsam da..
   Kaldığımız yerden devam ederiz..