Όταν η Αιμιλία άνοιξε τον φάκελο ένιωσε τον κόσμο να χάνεται γύρω της..Ο Κρίστιαν,ο δικός της Κρίστιαν στο κρεβάτι με την Αννίτα...Πολλές φωτογραφίες που ξαφνικά ένιωσε να πέφτουν από τα χέρια της...Λύγισε τα γόνατα και αυτά χτύπησαν με φόρα στο πάτωμα....Η κραυγή που έβγαλε έσκισε την καρδιά της στα δυο...Ο ουρανός μαύρισε και η θάλασσα φουρτούνιασε...Ένιωθε διαλυμένη και το κορμί της τρανταζόταν από τους λυγμούς της...
Έκατσε αρκετές ώρες σε εκείνο το πάτωμα..Να κλαίει και να σκέφτεται γιατί της το έκανε αυτό...Γιατί;;Τι δεν του είχε δώσει;;Που είχε κάνει λάθος;;Γιατί διάλεξε αυτό τον τρόπο να την πληγώσει;;;Αν δεν την αγαπούσε θα μπορούσε απλά να της το πει..Θα καταλάβαινε...Θα έφευγε...Αυτό όμως που έβλεπε μπροστά της ήταν κάτι που δεν θα του συγχωρούσε ποτέ...
Τα χαρακτηριστηκά της σκλήρυναν και με την παλάμη της σκούπισε τα δάκρυα της...Στηρίχτηκε στον τοίχο και σηκώθηκε στα πόδια της...Είχε πάρει την απόφαση της...Χάιδεψε την κοιλιά της και καθησύχασε το μωρό της που ένιωσε την ένταση της...'Όλα θα πάνε καλά μωράκι μου' του είπε και πήγε στο δωμάτιο τους...Έβαλε κάποια από τα ρούχα της ατάραχη μέσα σε μια βαλίτσα και σε μια άλλη του μωρού της....Κατέβηκε κάτω και τις άφησε μπροστά στην πόρτα...Μάζεψε τις φωτογραφίες και τις έβαλε πάνω στο τραπεζάκι...Έκατσε στον καναπέ και περίμενε....
Ο θεός την έβλεπε και ένιωθε τον πόνο της και άφησε τα δάκρυα του για μια αγάπη που χανόταν εξαιτίας της κακίας και του μίσους...Ο ουρανός άφησε τα δάκρυα του θεού να τρέξουν στην γη και έπιασε μια καταρακτώδεις βροχή...Από αυτές που όμοιες της δεν έχεις ξαναδεί....
Το κλειδί μπήκε στην πόρτα και αυτή άνοιξε...
''Μωρό μου;;;'' άκουσε την φωνή του και κοίταξε προς το μέρος του αργά....
Ο Κρίστιαν είδε της βαλίτσες και γύρισε να κοιτάξει την Αιμιλία...Το πρόσωπο της ανέκφραστο και τα μάτια της είχαν χάσει την λάμψη τους...Τα μάτια του πήγαν στο τραπεζάκι και τότε η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει...Απότομα ένιωθε να χάνει την ανάσα του και ενώ ήθελε να μιλήσει ένας πόνος στο στήθος δεν τον άφηνε....Μπροστά στα μάτια του ένιωθε την ζωή του να χάνεται και αυτός δεν είχε την δύναμη να την σταματήσει...Κάποιος άλλος αποφάσισε πως δεν του άξιζε η ευτυχία και του την πήρε πριν καν προλάβει να την χαρεί....
Η Αιμιλία σηκώθηκε από τον καναπέ και τον πλησίασε ....Του χαμογέλασε με ένα χαμόγελο που δεν έφτανε στα μάτια της....Ένα χαμόγελο που τον έκανε να τρομάξει....
