Ο Νίκος έδωσε πίσω την φωτογραφία στην Εμιλία και έδειχνε να έχει συγκινηθεί...
''Λοιπόν την θα κάνεις;;;'' με ρώτησε και τον κοίταξα...Ήμουν σαν χαμένη αλλά το μόνο που ήξερα ήταν ότι δεν θα έχανα τον Κρίστιαν...
''Δεν θέλω να τον χάσω...Είναι όλη μου η ζωή...'' ο Νίκος παραξενεύτηκε με την δήλωσή της...Δεν περίμενε πως θα άκουγε ποτέ κάτι τέτοιο από την Εμιλία...
''Τότε κάνε το σωστό...'' μου είπε και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου..''Όχι μόνο για εκείνον αλλά και για σένα αγάπη μου..''συμπλήρωσε και την τράβηξε στην αγκαλιά του...''Άντε να τον βρεις γιατί θα διαλύσει όλη την σχολή..Είμαι σίγουρος για αυτό...'' είπε και γέλασε...Χαμογέλασα και πήρα την τσάντα μου,την φωτογραφία τα κλειδιά μου και έφυγα...
''Μετά από λίγο ήμουν έξω από την σχολή και είχα αγωνία...Δεν ήξερα καν πως θα τον βρω...Αλλά από το σχόλιο του αδερφού μου μπορούσα να καταλάβω πως θα ήταν...
Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα,κοίταξα γύρω μου αλλά δεν είδα κανέναν...Περπάτησα πιο μέσα και τον είδα μούσκεμα στον ιδρώτα να βαράει ένα σάκο με όση δύναμη είχε...
Έκατσα λίγο να τον παρακολουθήσω γιατί όπως φάνηκε δεν με είχε πάρει χαμπάρι...Μετά από λίγο τον είδα να σταματάει και τα χέρια του να πέφτουν στα πλευρά του...Τα γόνατά του χτύπησαν στο πάτωμα και ένα δάκρυ ξέφυγε από τα μάτια μου όταν είδα τι είχα προκαλέσει....
''Γιατί ήρθες;;;;'' τον άκουσα να με ρωτάει χωρίς να έχει γυρίσει προς τα εμένα...Τελικά με κατάλαβε αλλά δεν με κοιτούσε...Με αργά αλλά σταθερά βήματα προχώρησα προς το μέρος του...Πήγα μπροστά του και έκατσα και εγώ κάτω...Ήταν ιδρωμένος υπερβολικά και οι φλέβες του είχαν πεταχτεί ...
Έβαλα το χέρι μου σιγά πάνω του και ακολούθησα τις γραμμές από τις φουσκωμένες φλέβες στα χέρια του...Δεν μου μιλούσε μόνο με κοιτούσε και στα μάτια του είδα όσα ήθελε να μου πει...Αν μπορούσε θα με έδενε σε μια καρέκλα να μην τολμήσω να κάνω τίποτα μέχρι να γεννήσω..Είμαι σίγουρη γι'αυτό...Ένιωθα την λύπη του αλλά είχε αφήσει την απόφαση σε έμενα...Όσο και να με πλήγωσε η δήλωση του πως θα τελειώναμε οριστικά τώρα μπορούσα να καταλάβω τι έκανε η σιωπή μου σε αυτόν...
Έπιασα το πρόσωπο του με τα δυο χέρια μου και δεν έκανε καμία κίνηση να με απομακρύνει...''Σ'αγαπάω...'' του είπα και τον είδα να κλείνει τα μάτια του...Δεν απάντησε και όταν τα ξανά άνοιξε απλά έμεινε πάλι σιωπηλός...Αυτή κατάλαβε πως περίμενε την απάντηση της και έτσι έβγαλε από την τσάντα της τον υπέρηχο...Το έβαλε στα χέρια του και περίμενε να το σηκώσει...
Με αργές κινήσεις ο Κρίστιαν έφερε τα χέρια του και έσκυψε το κεφάλι του για να δει τι ήταν αυτό...Όταν είδε τον υπέρηχο η καρδιά του χτύπησε δυνατά...Εκεί στο κέντρο υπήρχε μια κουκκίδα και ήταν σίγουρος πως αυτό ήταν το παιδί του...Δεν ήξερε καν πως το κατάλαβε αλλά δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από εκείνο το σημείο...Όλα μέσα του άλλαξαν και τα μάτια του άλλαξαν την θλιμμένη έκφραση που είχε πριν λίγο...
Μετά από αρκετή ώρα βρήκε το κουράγιο να την κοιτάξει και είδε πως από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα...Κομματιαζόταν η καρδιά του να την βλέπει έτσι και με μία κίνηση πέταξε τα γάντια και την τράβηξε στην αγκαλιά του....Την ένιωθε να τρέμει από τους λυγμούς της και την έσφιξε ακόμα περισσότερο...
''Ζωή μου,μάτια μου,φως μου εγώ είμαι εδώ...Ηρέμησε σε παρακαλώ...Θα μπορούσα να δώσω και την ζωή μου για σένα...Μαζί καρδιά μου...Μαζί θα είμαστε σε αυτό...Δεν ξέρεις πόσο ευτυχισμένος ένιωσα όταν κατάλαβα πως είσαι έγκυος...Γιατί;;;Γιατί δεν μου το είπες Εμιλία;;;Γιατί με άφησες να βασανίζομαι;;;Γιατί αποφάσισες χωρίς να με ρωτήσεις;;;Γιατί μωρό μου;;;''
''Φοβόμουν...Φοβόμουν το αύριο...Συγχώρα με σε παρακαλώ....'' είπε και τα χέρια της έσφιξαν περισσότερο...
''Μίλα μου μωρό μου..'' της είπε απλά και από μέσα της ξεχύθηκαν όλα εκείνα που φοβόταν...Του είπε και αυτά που είχε περάσει και πως η καρδιά της είχε παγώσει από τότε που είχε ρίξει εκείνο το παιδί..Δεν είχε φανταστεί ποτέ πως θα βρισκόταν στην ίδια θέση...Πάντα πρόσεχε...Αλλά μαζί του όλα ήταν διαφορετικά...
Του είπε πόσο πολύ τον αγαπάει και πως μετάνιωσε...Του είπε πως έγινε κομμάτια ακούγοντας τα λόγια του αλλά ήξερε πως είχε δίκιο...Του είπε για την συζήτηση και για την υποστήριξη του αδερφού της...Του είπε πως είχε πάρει την απόφασή της και πήγε να τον βρει...
Θα το κρατούσε,όσο και να φοβόταν θα το κρατούσε το παιδί...Φοβόταν περισσότερο μια ζωή χωρίς εκείνον...
Η καρδιά του χτύπαγε σαν τρελή και δεν μπορούσε να πιστέψει πως του χάρισε κάτι τέτοιο ο θεός...Θα έκανε τα πάντα για να είναι πάντα ευτυχισμένη δίπλα του τα πάντα...
Μέσα σε εκείνη την σχολή και μετά από την συναισθηματική ένταση που είχαν νιώσει και οι δύο για ακόμη μια φορά έγιναν ένα...Άφησαν την αγάπη τους και όλα εκείνα που είχαν μέσα τους να βγουν προς τα έξω....Ένιωσαν την ευτυχία να τους τυλίγει και την αγάπη να τους περιβάλει...
Μέσα στην σιωπή της σχολής ο ήχος από το κινητό του ακούστηκε...Ένα μήνυμα...
'Αύριο στις 8 στην αποθήκη...'
Ο αγώνας είχε οριστεί...Από κάποιον που θα έκανε τα πάντα για να την πάρει από εκείνον όσο βρώμικα και αν έπαιζε....
Η καρδιά της Εμιλίας χτύπησε δυνατά και ο Κρίστιαν το κατάλαβε....
