Hiçbiri Bize Engel Değil! // Luhan

1

Joo Ran daha fazla ıslanmamak için koşarak ilerliyordu. Bu sırada ayağı kaydı ve kendini çok tatlı gülen birinin kucağında buldu.

"B-ben çok üzgünüm."
"Önemli değil. İnsanlık hali. Islanmak istemiyorsanız ben ve şemsiyem size eşlik etmekten memnun oluruz."
"Çok teşekkür ederim. Bu harika teklifi geri çevirmek istemem."

Joo Ran bu yakışıklıdan bayağı etkilenmişti. Yakışıklı olduğu kadar da iyi birine benziyordu.

"Adınız ne?"
"Joo Ran. Sizin?"
"Luhan"
"Adınız gözleriniz kadar güzelmiş"
"Teşekkür ederim. Ama yinede gözlerim sizin yanınızda sönük kalır"
(Hayır! Onun güzelliği senin gözlerinin yanında sönük kalır! Hıh!)
"Oh! Teşekkürler."
"Eviniz tam olarak nerede?"
"3 sokak ileride"

***

Eve ulaştıklarında Joo Ran'ın telefonu çalmaya başladı. Telefonunu alırken bir kağıt düşürdü ve fark etmedi.

"Hemen dönücem" dedi ve biraz uzaklaştı.

Yerdeki kağıdı fark eden Luhan, aldı ve inceledi.

Yeni numaranı ezberle yazıyordu ve bir de numara. Luhan numarayı telefonuna kaydetti. Telefonunu cebine yerleştirdiği sırada Joo Ran da geri dönmüştü.

"Umm.. Bunu düşürdün" dedi ve kağıdı uzattı.
"Ah! Tekrar teşekkür ederim. Umarım tekrar görüşürüz!"
"Görüşürüz!"

İkiside el salladı ve ayrıldı. Joo Ran Luhan'ın gözlerini düşünmekten kendini alamıyordu. Luhan ise Joo Ran'ı düşünmeden edemiyordu. Bu ikisi içinde zor olucaktı...