ผมรู้สึกดีใจชะมัดที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้ชาวทุ่งคนอื่นๆเริ่มจองเตียงของตัวเองกันแล้ว แต่ไม่เป็นไร ผมไม่รีบ ผมขอกอดเธอไปแบบนี้ก่อน
"ฉันขอโทษนะ ฉันขอโทษ" เธอพูดขอโทษออกมาเป็นครั้งที่ร้อยแล้ว ประกอบกับเธอร้องไห้ไม่หยุด เธอคงกังวลมากสินะ ผมไม่โกรธเธอหรอก ผมเข้าใจว่าเธอไม่มีทางเลือก
"ฉันขอโทษ...ฮึก" เธอพูดมันอีกแล้ว
"ไม่เป็นไรนะที่รัก ผมเข้าใจ เลิกพูดมันซ้ำไปซ้ำมาได้แล้ว" ผมตอบเธออีกครั้ง เธอพยักหน้าและคลายกอดผมเพื่อเดินไปที่เตียง
ผมเริ่มมองหาเตียงที่ยังว่างอยู่เพื่อจะจองเป็นเตียงของตัวเองเหมือนคนอื่นบ้าง ไม่มีเตียงว่างแล้ว แถมยังต้องนอนเบียดกันเตียงละ 2-3 คนอีกด้วย เพราะจำนวนคนที่รอดมามีถึง 30 คน ครึ่งนึงของเก่า แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเราทุกึนรอดมา
ตอนนี้ไม่มีเตียงไหนที่อยู่แค่คนเดียวนอกจากเตียงของ (Y/N) "เตียงฉันก็ได้" (Y/N)พูดขึ้น เหมือนเขาจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ "ขอบใจ" ผมหันไปพูดกับเธอที่ยืนอยู่ตรงอ่างล้างหน้า
โทมัส มินโฮ และคนอื่นหลายคนไปอาบน้ำหลังจากไม่ได้อาบกันเป็นปี ส่วนผมขอนอนอยู่ที่เตรยงเฉยๆดีกว่า ร่างกายผมเหมือนไม่อยากขยับ มันปวดไปทั้งตัวเหมือนกำลังโดนตอกตะปูเข้ามาไว้ที่กระดูกทั่วตัวของผมเลย
"ไปอาบน้ำสิ" (Y/N) พูดกับผมพร้อมเอามือมาวางที่อกผม เธอเปลี่ยนชุดแล้ว เป็นเสื้อกล้ามสีดำและทับด้วยเสื้อคลุมสีขาวตัวบางกะบกางเกงยีนส์เข้ากัน
ผมรวบรวมแรงที่เหลือในตัว เพื่อดันตัวเองลุกขึ้นมา ผมหันไปยิ้มให้เธอเล็กน้อย และเดินตรงไปที่ห้องอาบน้ำ
เมื่ออาบเสร็จผมก็นุ่งผ้าขนหนูออกมาหาเสื้อผ้า พระเจ้า นี่เหมือนสวรรค์ จากที่ในทุ่งผมต้องใส่เสื้อผ้าเดิมมาสามปี แต่ตู้ตรงหน้าผมนี่มันมีให้เปลี่ยนสำหรับสามปีแบบไม่ซ้ำกันเลยทีเดียว
ผมเลือกหยิบเสื้อแขนยาวสีเทาขึ้นมาใส่กับกางเกนยีนส์สีดำ ผมเดินออกมาเห็น(Y/N)คุยกับมินโฮอยู่
(Y/N)'s Part
'แอด'
เสียงประตูเหล็กเปิดขึ้น พร้อมชายชุดดำสองคนที่ในมือถือถุงพิซซ่าหลายกล่อง
ชายสองคนนั้นส่งกล่องพิซซ่ามาให้ฉัน ฉันรับไว้แบบงงๆ แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรกิน
'ปัง' เสียงประตูปิดลงอีกครั้ง
"เฮ้ เพียก เราไม่อดตายแล้ว" ฉันพูดเพพื่อเรียกทุกคนมากินด้วยกัน นั่นทำให้พวกเขารีบวิ่งมากินกัน แต่นิวท์ เขายังคงไม่เดินมา ฉันจึงเป็นฝ่ายเดินไปหาเขาแทน
"นี่นิวท์ นายไม่ไปกินหรอ" ฉันเอ่ยขึ้น "ไปด้วยกันสิ" นิวท์พูดและจับมือฉันไปที่ถาดพิซซ่า
ตอนนี้เราทุกคนในห้องมานั่งรวมตัวกันกินแล้ว ยกเว้น โทมัส เขายังคงยืนพิงเตียงอยู่ หน้าของเขาดูเครียดมากทีเดียว นิวท์หยิบพิซซ่าไปชิ้นหนึ่งและเดินไปทางโทมัส
Newt's Part
ผมเห็นทุกคนมารวมตัวด้วยกันแล้ว ยกเว้น...โทมัส ผมตัดสินใจหยิบพิซซ่าชิ้นหนึ่งและลุกขึ้นเดินไปทางโทมัส
"นี่นายไม่คิดจะไปกินหน่อยหรอ ทอมมี่" ผมถาม "ไม่ล่ะ" โทมัสตอบ เขาคงจะกังวลเรื่องเทเรซามากเกินไป
"นี่ ทอม ฉันไม่รู้ว่านายกำลังกังวลเรื่องเทเรซารึปล่าวนะ แต่ถ้าใช่ เทเรซาไม่เป็นอะไรหรอก เธอเอาตัวรอดได้หน่า แล้วก็นี่ กินสักที" ผมพูดพร้อมยัดพิซซ่าใส่มือเขา
"ขอบใจ" โทมัสตอบและกัดชิ้นพิซซ่า นั่นทำให้ผมโล่งอกขึ้นมาหน่อย
นี่ก็ดึกมากแล้ว ทุกคนนอนกันหมดแล้ว แต่ผมนอนไม่หลับ ผมรู้สึกปวดหัวไปหมด ไม่รู้สิ มันปวดหัวเหมือน โดนกระสุนเจาะลงไปในหัว ลึก ลึกมาก
ผมตัดสินใจยืดตัวหวังให้ร่างกายของผมบรรเทาความปวดนั่นได้บ้าง ผมพลิกตัวไปทาง(Y/N) และพยายามข่มตาให้หลับ
"ยังไม่นอนอีกหรอ" (Y/N) ที่สลึมสลือลืมตาขึ้นมาพูดกับผม
"นอนไม่หลับ" ผมตอบเธอ เธอเริ่มเอามือมาโอบเอวผมไว้
"เชื่อสิ เราจะผ่านมันไปได้" เธอพูดและหลับตาไป
Writer's Talk : อ่านแล้วช่วยคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรต์กันด้วยน้าค้า ขอบคุณค่า
ESTÁS LEYENDO
|TH| The Maze Runner
Ciencia Ficciónจะเป็นอย่างไรถ้าเทเรซาไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกในท้องทุ่ง จะเป็นอย่างไรถ้าโทมัสไม่ใช่คนแรกที่อยู่รอดจากการติดวงกต จะเป็นอย่างไรถ้า(Y/N)ทำมันก่อน จะเป็นอย่างไรถ้า(Y/N)มีความสัมพันธ์กับนิวท์มากกว่าคำว่าเพื่อน
