Evet babam herşeyim oda ölürse onuda kaybedersem ne yaparım ya onlar dedem ,anneannem , teyzem ,arkadaşlarım hepsi ölüceklermi? korkuyorum korkularla yaşamak beni daha çok korkutuyor ne yapmalıyım? annem ölmeden önce korkmuyordum illa insanların hayatı anlaması için bir acı çekmelerimi lazım? galiba öyle!. Annemin söylediği bir söz vardı: elmas nasıl yontulmadan mükemmelleşmezse insanda acı çekmeden olgunlaşmaz! Annem ilk bu sözü söylediğinde evet deyip geçiştirmiştim ama anlamamıştım bu küçücük cümlenin kırık bir kalbi anlattığını Şimdi anlıyorum bu sözleri. Küçücük bir cümle bütün hayatı anlatıyor aslında. Annem burada olsaydı belki de ben olgunlaşamıyacaktım belki anlamicaktım hayatın gerçek yüzünü sevinmelimiyim? üzülmelimiyim? anliyamıyorum. Gecenin karanlığı çökmüştü bile bulutların üstüne saat 12.00 göz kapakların aşşağı doğru düşüyor gözlerimi kapatmamak için kocaman açıyordum ve sonunda iniyor kapandı gözlerim gözlerimi tekrar açtığımda sabah olmuştu dong dong buda ne kapıyı kırarcasına çalıyordu birisi geldim diye bağırarak koşar adımlarla gidiyordum kapıya doğru. Deliğe gözümü uzattığımda pos bıyıklı şişman bir adam kapının arkasında
-kim oo
Kapının arkasındaki adam kısık ama kalın bir sesle ben amcan kapıyı açarmısın kızım dedi nerden bilicektim onun amcam olduğunu yine korkuyorum korkular hiç bir zaman gitmeyen hislermiydi. Yoksa Hayatı yutan bir takım kurgularmı
