HİÇ yaşanmamışlıklara

Kalabalık yalnızlık

Tarihler değişsede acılar hep aynıdır. Seni sevmek, küçük bir çocuğun denizi görmeden maviye olan aşkı gibi. Seni sevmek, kör bir insanın karanlıktaki kara kediyi görmesi gibi. Sonsuz, saf... Acılar da öyle. Bir mavi ne kadar berraksa acılar da o kadar karanlık, dipsiz... Büyüdükçe kanıyor yaralar. Keşke hep çocuk kalsaydık dedirtiyor insana. Mesela karanlık bir oda da yalnız kalmak istiyorsun. Deli gibi şarkı dinlemek, hıçkıra hıçkıra ağlamak. Sonra bir film açıyosun, size benzeyenleri görüyosun. İçin acıyo, yaran kanıyo... O geliyo aklına dayanamıyorsun. Kışın soğunda, karın altında nefes nefese koşuyosun. Karla birlikte gidiyor gözyaşların. Sonra sımsıcak bir duş... İliklerine kadar acıtıyor bu sefer. Sen bu aşkın getirdiği acıyı seviyosun. Sonra mı? Yalnızlık... Siliyosun gözyaşlarını ve kalabalık yalnızlıklara karışıyosun.