HİÇ yaşanmamışlıklara

Kaybediyorum

Bugün bir milat başlıyor.
Eski ben kalmadı artık. Değiştim demiyorum ama kendimi buldum. Benden gidenler bana en büyük hediyeyi, beni bana verdiler. Bir polyana değilim artık. Daha çok pamuk prensesi zehirleyen cadıya benziyorum. Umutlarım, hayallerim, sevgim, herşeyim tükendi. Artık mutlu olmak gibi bir çabamda yok, kendi mutsuzluğumda ölüyorum. İntihara meyilli ruhum da beni terketmek istiyor. Ben kendime ağır geliyorum. Duyduklarıma inanmıyor, gördüklerimi anlamıyorum. Bu simsiyah atmosferi yalandan oluşan dünyada yaşamak istemiyorum. İnanmıyorum dengeye, adalete... Yok olmak, hiç var olmamak istiyorum. Kukla gibi yönetiliyorum. Hiçbirşeyi kendi isteğimle yapmıyorum. Bu ben olamam. Tam kendimi buldum derken yine kaybedemem.
Gidiyorum...
Bu boşlukta kendimi de kaybetmemek için gidiyorum.