No home without horses

Hoofdstuk 5 nadenken

Claudia ging nog eens nadenken. Ze dacht na over de droom die ze had gehad. In de droom was ze nog met haar ouders ze weet hoe het kwam dat ze dat droomde. Toen ze 12 jaar werd had ze die camera gekregen. Dat was nu 2,5 jaar geleden. Ze wist nog dat ze er heel erg blij mee was. Wat was dat een leuke verjaardag. Ze was gelukkig met haar ouders. Toen op haar verjaardag had ze een bosrit gemaakt. Dus alleen niet op het strand. Voor de rest klopt de droom wel. Haar ouders stonden toen precies hetzelfde als in de droom.
Maar ze vroeg zich nog wel 1 ding af, 1 ding wat ze nog niet begreep. Wie was dat mysterieuze meisje? Dat meisje die aan het eind van het strand stond. Claudia had haar gezicht niet gezien. In haar droom draaide Binky zich alweer om.

Waar Claudia nog meer over nadacht was haar ontsnappimgsplan. Dat ging nu ook niet meer werken want ze had gemerkt dat staan niet lukte. Laat staan lopen of rennen. Nu kon ze Binky nog niet zoeken,en oh ze miste hem zo erg. Net zo als haar ouders, die mistte ze ook. Ze moest over gaan op plan b. Niet dat ze een plan b had maar toch. Denk, denk, denk. Er kwam niks in haar op wat zou kunnen helpen. Alleen maar stomme ideeën zoals: vraag een marsmannetje om hulp en verklein jezelf of ga op je handem lopen. Soms had ze een beetje veel fantasie. Claudia was weer wat vrolijker geworden door haar fantasie. Maar het ging allemaal toch niet werken. Dan maar open op plan c. Niet dat Claudia die had maar waarschijnlijk was plan c gewoon wachten totdat ze ontslagen werd uit het ziekenhuis. Wel had ze dan de kans dat ze bij het adoptiecentrum kwam wat ze ook niet wou. Maar ja. Nu was er even geen andere uitweg. Misschien kon ze bij het adoptiecentrum wel ontsnappen. Dat zag ze dan wel.

De dagen verstreken. Claudia werd steeds stiller en stiller, ze at ook veel minder waardoor ze mager werd. De doktoren zeiden dat ze niet beter werd als ze niet.
Ging eten. Het maakte Claudia allemaal niets meer uit. Waarom zou ze nog willen leven? De enigste reden waarom ze nog wou leven was Binky. Voor de rest had ze toch niemand.

De verpleegster kwam Claudia's kamer binnen.' Ik kom even naar de wond op je been kijken, ik ga even kijken of de wond goed geneest. Mag ik?' Dat mocht. Toen Claudia haar wond zag schrok ze. Na het ongeluk had ze zelf nog niet op haar been gekeken. Maar de wond zag er helemaal niet goed uit. Haar been was op de plek waar het glas in had gezeten heel erg dik. Het hele verband dat er omheen zat was rood van het bloed. Toen de verpleegster het verband eraf hield (wat best wel heel erg pijn deed bij Claudia) was haar been dik, paars, blauw, een beetje groen en helemaal onder het bloed. 'Ieuw gatver' was Claudia's reactie. 'Het gaat de goede kant op', zei de verpleegster. 'Eerst was je been er nog erger aan toe, het gaat de goede kant op'. Ook al vond Claudia het er heel eng uitzien,toch was ze opgelucht. Misschien mocht ze binnenkort uit het ziekenhuis. Dat was een fijne gedachte.

Hoe vinden jullie hem tot nu toe? Geef een ster of plaats een comment. Tot het volgende hoofdstuk.