Mijn Eerste Zomerliefde

Hoofdstuk 2

We zitten in nummertje 7. Mijn broer geeft me m'n valies aan. Hij zit bomvol met allerlei onnodige spullen. Als ik opreis ga neem ik mijn kamer volledig, alles behalve de muren dan, mee. Het huisje lijkt me op het eerste gezicht wel gezellig.

Binnen is het niet zo groot, maar dat vind ik niet belangrijk, ik ga meteen opzoek naar mijn kamer. Boven, eerste deur links, ik zie 1 bed dus dat betekent dat ik niet met mijn broer samen slaap."gelukkig". Het klikt wel goed met mijn broer, alleen kan hij héél erg snurken. Snurken kan ik nu wel verdragen, maar het gesnurk van mijn broer niet, als hij snurkt is het net alsof er een grasmaaier vlak voorbij mijn neus passeert.

Ik leg mijn felblauwe koffer op mijn bed en rits hem open. Na een kleine 20 minuutjes is alles uitgepakt. Er is geen enkel plaatsje meer vrij in mijn kast. Mijn moeder roept me naar beneden en zegt dat als we alles uitgepakt hebben naar het zwembad gaan, en dat bevalt me wel.

Ik help mijn ouders nog met uitpakken zodat we zo snel mogelijk kunnen gaan zwemmen, of in mijn geval, lezen. Aan het zwembad kan ik me altijd rustig op mijn gemakje bezighouden met mijn boek. Ik sluit me dan helemaal af van de wereld en beleef het verhaal alsof ik er zelf inzit. En als ik het te warm krijg, neem ik een duikje. Zààààlig!

Ik ren naar boven en haal mijn favoriete bikini uit de kast. En daarbij mijn nieuwe zonnebril. Alleen nog mijn boek, en ik ben klaar om naar het zwembad te gaan. Ik vraag mijn broer of hij meekomt, maar die heeft geen zin. Ik snap niet waarom hij nog meekomt met ons op reis, als hij toch de hele tijd op zijn kamer zit. 'Jana, heb je een handdoek mee?', roept m'n moeder. "Ja hoor", roep ik terug. En snel pak ik nog een handdoek uit de lade.

Het zwembad is niet erg ver van het huisje, en erg veel volk is er ook niet. Het is een groot zwembad, op sommige plaatsen is het diep en op sommige ook niet. Er zijn geen glijbanen, maar dat vind ik niet nodig. Achter het zwembad, staan een paar afgesloten hutjes. Ik vraag me af wat er zich binnenin die hutjes bevindt. Er zijn nog wat ligstoelen over en daar maken we gebruik van.

Ik installeer me en begin meteen in mijn boek te lezen. 'Smeer je eerst even in', beveelt mijn moeder me. Met tegenzin leg ik m'n boek neer en begin me in te smeren. Als ik weer op mijn plek lig en mijn boek vast heb zie ik vanuit mijn ooghoek iemand naar me kijken. Ik kijk op van mijn boek en zie hem zitten.

Iemand met helderblauwe ogen, een perfecte gezichtsvorm, prachtige lippen, een  gespierd lijf en kastanjebruin haar staart me aan. Ik kijk nu ook naar hem en hij blijft naar mij kijken. Ik schat hem ongeveer even oud als mij. Ik doe m'n zonnebril af om hem nog beter te kunnen bekijken. Hij staat op en wandelt voorbij,  ik kan m'n ogen niet van hem afhouden, zeker 30 seconden lang staren we in elkaars ogen. Tot ik m'n blik van hem afwend en doorheb dat ik met mijn mond openhang.

Wauw, hij is echt vreselijk, ongelofelijk, superonwaarschijnlijk, onweerstaanbaar.. KNAP! Ik probeer me terug te concentreren op mijn boek, maar dat lukt me in geen geval. Ik heb een raar gevoel in mijn buik, een leuk gevoel. En ik kan aan niets anders meer denken. Mijn vingers tintelen. Ik heb even een verfrissing nodig. Dus loop ik naar het zwembad en spring in het water.

Er is nog steeds niets verandert. Ik blijf maar aan hem denken. Mijn ogen zoeken naar hem maar ik zie hem nergens meer lopen. Opeens hoor ik iemand (met een prachtige stem) achter me zeggen: 'Hey!'