MEÇHUL

Bölüm 2: "o"

'Çilehane'ye düşüşünün 13.günü...İşte yarın iki hafta dolacaktı bile. Ama ne iki hafta...Siz onu hele bir de o'na sorun. İki ay,iki yıl,iki asır...

                             ...

Kirlenen kıyafetlerini çamaşırhaneye götürmek üzere koridora çıktı. Şu bizim meşhur azap koridoru...Aynı delici bakışlar eşliğinde koridoru hızlı adımlarla yarılamışken, hay âksi ! Hâkir rengi hırkasını almayı unuttuğunu fark etti. Aynı azap yolundan döndü, aldı, ve tekrar aynı yol...

Çamaşırhanenin kısa boylu, pos bıyıklı zâbiti Bekir, onun yeni bir mahkûm olduğunu hemen idrâk etti. Çamaşırları aldı, -sanki ona daha fazla acı çektirmek için- oldukça lakayıt biçimde diğer mahkûmların kirlileri arasına attı. Çıkmadan onu belli bir süre rahatsız edici bakışlara süzdükten sonra, teslim kâğıdı için sordu:

-İsim, soyisim ?

-Necip, Ömer Necip Yavuz !

23-24 yaşlarındaki bu genç, Zâbit Bekir'in hâkikaten dikkatini çekmişti. Ortalama bir boy (lâkin zayıflamaktan oldukça inceldiğinden uzun gösteriyor), oldukça berrak beyaz bir ten, kahveden hallice ense köküne kadar inen zarif saçlar, alabildiğine simetrik bir yüz,âdeta bir sanat eseri...Yalnız burunda sânki nâzâra gelmesin diye kondurulmuş hafif bir kemer...

Ve gözler...Görmekle bakmak arasındaki ince farkın muntazam olarak somutlaşmış hâli o gözler...Sânki elinde olsa, bıraksalar, yırtınıyor, konuşacak; ama dil değil göz olduğu için haddini bilircesine yine sükûtuyla cevap veren o gözler...Baygın, yorgun, hayatın silsilesinden bıkkın, feri sönmüş; lâkin hâlâ en derin mânâlarda yüzen o gözler...

...

Rüzgârın "Hû", şimşeklerin "Hâk" diyerek zikre daldığı, arşın Rahmet'ten dile gelip ağladığı, o yıl da vazifesini tamamlayan sararmış yaprakların ağaçlar ile mahzun mahzun veda senfonisine hazırlandığı, ruha ilmek ilmek dokunarak yağan yağmurlu bir Ekim sabahı, bu "iki kapılı han"a işte o'nun da yolu düşmüştü. Takvim yaprakları tam olarak 21 Şevval 1448'i gösteriyordu. Ya da şu milâdi takvimle 21 Ekim 1972...