GÖLGE

KOLYE

Gözlerimi açtığımda kendimi on beşinci kattan yüzüstü yere çakılmış gibi hissediyordum. Başım çatlıyor, kulaklarım uğulduyor ve gözlerim yanıyordu. Ayrıca dün geceye dair hatırladığım tek şey sırtımı Eymen'e dayayıp gözlerimi birkaç dakikalığına kapattığımdı ama uyandığımda yatakta olduğumu farketmiştim. Hafifçe doğrulup sızlayan vücudumu yatağın başlığına yasladım. İki gün önce yağmurun altında saatlerce yürümüş, dün gecede bir karış elbiseyle dışarı çıkmıştım. Böyle üzerimden buldozer geçmiş gibi davranmam normaldi yani.

Muhtemelen ateşlenecek ve hastalanacaktım. Hemen aşağı inip etkili bir ağrı kesici almam gerekiyordu. Ayağa kalkıp terliklerimi ayağıma geçirdiğimde başıma giren ağrıyla elimi şakaklarıma bastırdım.

Beyaz, ahşap kapıyı açıp aşağı indiğimde herkesi kahvaltı masasında buldum. Kısık çıkan sesimle "Günaydın."dediğimde elindeki gazeteyle haşır neşir olan amcam gazeteyi katlayarak masanın sol tarafına bıraktı.
"Günaydın kızım."
"Günaydın abla."
"Günaydın bücür."

On iki kişilik yemek masasında Eymen'in yanındaki boş sandalyeye oturdum. Önümdeki masaya bir bakış attım. Sofra çok güzeli ve eksik olan birşey yoktu ama canımhiç birşey yemek istemiyordu. "Abla sen iyi misin? Rengin kaçmış." Eymen elini yanağıma koyduğunda kafamı onun eline yasladım. "İyiyim, sadece biraz halsiz hissediyorum." Amcam "Emin misin kızım? İstersen hemen doktor çağırabiliriz."dediğinde teşekkür ederek reddettim. "Doktorluk birşeyim yok, amca. Biraz dinlenip, bir ağrı kesici aldığımda hiç birşeyim kalmaz. Sanırım soğuk aldım."

Amcam beni onayladığında Melih "Dün gece o kadar yüksek seste uyuyabildiğin için seni tebrik ediyorum kuzen. İçmeden sızdın resmen."dedi. Cidden, bara gidip tek bir yudum içki içmemiş ayrıca uyuyakalmıştım. "Sen mi taşıdın beni?"diye sorduğumda "Minik kardeşin izin vermedi. Kendisi taşımak istedi ablasını. Sende kış uykusuna mı yattıysan artık bi uyanamadın."dediğinde masanın altından ayağına bir tekme geçirdim. Melih eliyle ağzına fermuar çekiyormuş gibi bir işaret yaptığında Eymen'e döndüm. "Sen mi değiştirdin ablacım üzerimi?"diye sorduğumda Eymen "Yok, Nazlı yardım etti."dedi. Nazlı şu sarışın, hafif toplu olan yardımcımızın ismiydi sanırım. Kulağa tanıdık geliyordu. Kafamı sallayıp "Ben Nazlı'dan bir ağrı kesici alsam iyi olacak."deyip ayağa kalktım ve mutfağa yürüdüm.

Televizyon kanallarını tek tek zaplarken sıkıntıyla nefes verdim. Yaklaşık elli tane kanal gezmiş ve adam akıllı hiç birşey bulamamıştım. En son bir animasyon filmine denk geldiğimde sesini açarak izlemeye başladım. Sabah sabah evlilik programı izleyecek ve altmış yaşındaki amcaların taliplerinden elektrik alamadığını görmeye katlanacak kadar sağlıklı değildim. Bu yüzden en güzeli bir çizgi film izlemekti.

Oturduğum koltukta bir ağırlık hissettiğimde gözlerimi televizyondan ayırıp, kafamı sol tarafa çevirdim. "Sultan Teyze'nin selamı var, abla. Müsait olduğunda onu hemen arayacakmışsın." Eymen elindeki telefonu masanın üzerine bırakarak, koltuğun açıkta bıraktığım kısmına kurulmuştu. "Sende selam söyleseydin. Hasta olduğumu söylemek gibi bir gerizekalılık yapmamışsındır umarım."dediğimde içimde bir yerlerde duyduğum ve sürekli bastırmaya çalıştığım özlem ortaya çıkmıştı. Sultan Teyze, hasta olduğumu duyarsa üşenmeden kalkıp İzmir'den buraya kadar gelirdi. Bizi, bunu yapacak kadar önemsediğini biliyordum.

"Tabiki söylemedim. Sadece bizi özlediğini ve kendimize iyi bakmamız gerektiğini söyledi." Eymen'in yüzünde gördüğüm ifade içimi bir kat daha sıkarken söyleyecek birşeyler arıyordum. Annemi Eymen'in doğumunda kaybetmiştik. Yüzünü sadece fotoğraflarda gördüğü annesinin ölümünden kendisini sorumlu tutuyordu. Babam yıllarca annemin anısına ihanet etmemiş ve başımıza bir üvey anne musallat etmemişti. Aslında geçen yıllar en çok babam için zor olmuştu. Annesiz büyüyen iki çocukla uğraşmak kesinlikle kolay değildi.