Het Café [Flikken Maastricht]

Hoofdstuk 5

De volgende dag was het weer een rustige dag in het café, iets wat ik totaal niet erg vond. Zo had ik de kans om Eva weer te spreken, ik vond het altijd meer dan gezellig met haar. Ik hoopte met heel mijn hart dat dat ook wederzijds was. Het moest haast wel. Waarom zou ze anders bij mij aan tafel schuiven en een gesprek aanknopen?
Eva had wat leuks bedacht. We gaven elkaar om de beurt een kwestie. Je móést hem beantwoorden. Pas als je een bevredigend antwoord had gegeven mocht je de ander een vraag terug stellen.
Ik kon het wel waarderen; het speelse van het spelletje. Het was een leuke manier om wat van elkaar te weten te komen.
Nadat ik haar vraag beantwoord had, was het mijn beurt. Ik dacht na. Ik wilde zoveel van haar weten, ik had honderden vragen in mijn hoofd die allemaal hunkerden naar een antwoord.
Ik begon makkelijk, dacht ik tenminste.
'Wijn of bier?', was mijn kwestie.
'Ik drink niet', was haar antwoord.
Ik keek haar verrast aan, dat had ik niet van haar verwacht.
'Dat kan natuurlijk ook', glimlachte ik.
'Jij kan zeker van beide geen genoeg krijgen?', grijnsde Eva.
Ik stak beledigd mijn handen in de lucht. Het was ook niet waar. Ja, ik dronk graag een flesje bier of een glaasje wijn, maar ik wist mijn grenzen te liggen. Vroeger liet ik mij regelmatig gaan in het gebruik van drank, gelukkig heb ik dat afgeleerd.
'Met mate', antwoordde ik dan ook.
'Dan is het goed', glimlachte Eva. 'Mijn beurt.'
'Nee, het is weer mijn beurt. Je hebt mij net een vraag gesteld.'
'Dat is niet eerlijk!', riep ze verontwaardigd. Haar wangen kleurden rood toen een aantal mensen haar kant op keken, geschrokken van haar volume.
'Je hebt zelf mee de spelregels gemaakt', lachte ik.
'Vooruit dan', zei ze met tegenzin. Ze sloeg haar armen quasi boos over elkaar heen.
Een lach kon ik niet onderdrukken.
Ik groef in mijn hersenen, op zoek naar een leuke kwestie voor haar. Eentje die ze met zekerheid wel zou kunnen beantwoorden.
'Vis of vlees?'
'Vlees', zei ze resoluut, zonder er over na te hoeven denken. 'Ik eet geen vis', voegde ze er aan toe, 'het smaakt echt nergens naar.'
Ik keek haar verbaasd aan, maar zei er niks op. Aan mijn gezichtsuitdrukking kon ze al zien dat ik er anders over dacht, wat een lach rond haar lippen veroorzaakte. Ik kon mij niet voorstellen dat ze vis smakeloos vond, zelf hield ik er namelijk enorm veel van.
'Friet of chinees?', was haar kwestie die ze mij voorlegde.
Ik trok mijn wenkbrauw op en keek haar doordringend aan. In haar blik was geen enkel spoor van een grap te bekennen, ze was dus serieus.
'Allebei niet', schudde ik afkeurend mijn hoofd.
'Je lust geen chinees?', vroeg Eva mij, de verbazing was duidelijk te horen.
'Het is mijn beurt een vraag te stellen', negeerde ik haar vraag met een lach.
'Wacht, even een rondje maken.'
Ik knikte goedkeurend en keek toe hoe Eva naar de bar liep om een aantal mensen te helpen.
Later in het spelletje besloten we dat je verplicht moest kiezen uit beide antwoorden, je mocht er niet meer omheen draaien. Het maakte het spelletje veel leuker, maar ook veel dubieuzer.
Nadat ze me van een tweede cappuccino had voorzien, gingen we verder. Het was haar beurt.
'Nasi of bami?'
Alweer een – voor mij – onbegrijpelijke vraag, maar dat dacht ze denk ik ook over de vragen die ik haar stelde.
'Kan ik ook passen?'
'Nee.'
Ik dacht hummend na, ik hield van allebei niet.
'Kan je niet kiezen omdat je het allebei zo lekker vindt?', grijnsde Eva. Ze wist al dat ik chinees niet lekker vond. Waarschijnlijk stelde ze deze vraag enkel om mij te stangen.
Ik reageerde er bewust maar niet op.
'Kan ik ook rijst kiezen?' Dat was het enige dat ik nog wel lekker kon vinden, mits het verwerkt was in een goed gerecht met een smaakvolle saus.
'Nee', schudde Eva haar hoofd.
Ik zuchtte.
'Nasi dan maar, dat lijkt het meeste op rijst', besloot ik uiteindelijk.
'Ik was voor bami gegaan', zei Eva, 'maar nasi is ook lekker.' We hadden besloten om onze eigen keuze ook steeds te delen. Het viel ons op dat we over bijna alles het tegenovergestelde dachten. We waren als dag en nacht. Warm en koud. Zwart en wit. Het enige dat we echt met elkaar gemeen hadden was het politiewerk. Er waren heus wel meer dingen die we gemeen hadden – dat moest haast wel – maar die dingen waren gewoonweg nog niet aan bod gekomen.
Er wordt wel eens gezegd dat mensen die het tegenovergestelde van elkaar zijn júíst bij elkaar passen. Ik geloofde nooit zo in die vage theorieën. Maar als het waar zou zijn, dan zouden wij een bijna perfecte match zijn.
'Joehoe, Wolfs', haalde Eva mij uit mijn gedachten. Ze zwaaide met haar hand voor mijn ogen. Ik keek op en zond haar een vragende blik.
'Zo, jij zat ver weg', lachte ze.
Ik glimlachte flauw en nam een slok van mijn cappuccino.
'Het is jouw beurt.'
Ik dacht kort na, had gelukkig al vrij snel een nieuwe vraag gevonden.
'Ben je een ochtendmens of een avondmens?'
Ik merkte aan haar dat ze het een lastige vraag vond.
'Is een middagmens ook goed?'
Ik grinnikte en schudde mijn hoofd.
'Je moet kiezen', vond ik.
'Een avondmens dan', besloot ze.
Ik glimlachte.
'Ik ook.'
Het eerste dat we wél gemeen hadden.

Toen het sluitingstijd was, pakte ik mijn spullen en liep ik naar Eva toe. Ze stond achter de bar en ruimde alles op.
'Wil je met me mee uiteten gaan?', had ik eindelijk de moed verzameld het haar te vragen.
'Ik ga niet uiteten met vreemde mannen', was haar antwoord, tot al mijn teleurstelling.
'Zo vreemd ben ik toch niet?'
Eva haalde haar schouders op en richtte haar blik op de afwas. Met beleid maakte ze alle glazen schoon.
'Een man die elke avond in zijn eentje naar een café gaat, het blijft een beetje vreemd.' Ze zuchtte. 'Sorry', verontschuldigde ze zich meteen.
'Ik snap het wel', stelde ik haar gerust. Het was ook best apart. Het was misschien nog aparter dat ik een veertien jaar jongere vrouw uiteten vroeg.
'Ik heb niet zo'n goede ervaring met mannen. Sorry', legde ze haar reactie uit.
'Nee, het geeft niet', glimlachte ik. 'Ik ga maar eens, tot morgen.'
Eva keek op, ze glimlachte lief.
'Tot morgen, Wolfs.'