El mektab, Het lot.

5

Sabriyahh??!
Ik hoorde iemand mijn naam roepen. En mijn hart stopte. Ik keek om en keek recht in haar tranende ogen! "Hoelang is dit al gaande" schreeuwde ze uit. Het spijt me wollahila ik wou het je vertellen op het goede moment. Zei ik. Souhaila: ik dacht dat we net zusjes waren voor een reden. Dat blijkbaar niks voor jou betekend. Dat warenhaar laatste worden en toen rende ze weg. Ik storte neer. Heb ik zojuistmijn beste vriendin verloren? Mijn kleine zusje? Mijn alles. Tranen vlogen uit mijn ogen. Ik kon ze niet meer in bedwang houden. Ik had nooit gedacht dat het zo hard zal aankomen. En dat ze het zo erg zal vinden. dit is alles wat ik nooit gewild had. Ik probeerde haar te bellen zodat ik haaralles kon uitleggen. Maar ze nam niet op. Safouane probeerde me de heletijd te geruststellen en te troosten. Maar niks hielp op dit moment. Ik viel in zijn armen en bleef daar voor een tijdje. Aangezien mijn wereld aan het instorten is. Hij hield me stevig vast. Wat me een klein goed gevoel gaf. Maar het was niet genoeg om de pijn in mijn hart te stoppen. Ik had nooit gedacht dat hetzo erg zal worden. Dit alles om een fucking geheim! Ik was woedend op mezelf. Enverdrietig. Op dit moment voelde ik 5 emoties tegelijkertijd. En ikkon geen een in bedwang houden. Ik wou alleen zijn. En trok mezelf weg van Safouane en liep weg. Hij probeerde me tegen tehouden. Sabriyah : laaat me met rust! Ik wil je niet zien! Laaaat me met rust!! Ik haat je ! Hij had een schokeerde gezicht en tegelijkertijd ook een vedrietige. Ik besefde nu pas wat ik zojuist allemaal gezegd hebt. En ik meende geen een. Sabriyah: het spijjtt.. Safouane: laaat maar zitten. En met die uitspraak. Liep hij weg. Mijn wereld stond op pauze. Ik heb zojuist de twee belangerijkste mensen in mijn leven weggejaagd. Ik storte weer in. Maar nu het dubbele. Tranen barsten eruit. En ik kon ze niet tegenhouden. Ik wou naarhuis. Ik wouhier niet meer zijn. Ik rende de school uit en stapte mijn auto in. En reed zo snel mogelijk naar het parkje bij de rivier. Hier kwam ik altijd naartoe met sabriyah. We genoten altijd van de rust. En deden niks dan luisteren naar de natuur. En zette ons wereld even op stil. We genoten van elkaars gezelschap. En bleven er soms wel voor uren. Ik hoopte eigelijk souhaila daar tegenmoet te komen. Maar helaas was ze er niet... Ik liep naar het bankje en ging zitten. Tranen stroomde eruit. Wat heb ik gedaan?? Ya rab wat heb ik gedaan! Ik huilde en huilde. Tot er geen tranen meer overbleven. Ik heb zojuist de twee belangerijkste mensen in mijn leven weggejaagd. En zullen ze het me wel vergeven? De dag verliep niet gewoonlijk ik reed naar huis en viel gelijk in slaap met een gebroken hart.. De volgende morgen. Had ik totaal geen zin in school. Vooral niet met dit gevoel in me. Ik kleedde me aan. Met een: skinny jean. Een zwarte bloesje. En mijn uggs. Ik stopte mijn boeken in mijn tas. En pakte mijn jas. Ik liep de deur uit en stapte in mijn auto. Maher zain insha allah kwam op de radio. Ik was te gebroken om mee te zingen. Naar het luisteren van de tekst kwamen er steeds meer tranen. Ik probeerde ze steeds in bedwang te houden. Wat totaal mislukte. Ik reed langs Souhaila en zag haar niet. Natuurlijk wilt ze me niet zien!!! Ikben een idiooot!!!! Ik reed naar school en stapte uit. Ik liep naar de ingang. Waar ik Safouane, Hajar en Souhaila bij de tafel aantrof. Ik stopte even en keek ze aan. Ze keken me allemaal gevoelloos aan. En liepen weg. Op dit moment wou ik echt instorten. Ik liep naar een bankje. En tranen vlogen eruit.

Safouane:
Souhaila, hajar en ik zaten aan tafel te praten over onzin. Ik zat niet echtin het gesprek maar dacht alleen aan Sabriyah. Haat ze me dan echt?! Ik kon niet geloven wat ik hoorde toen ze het zei. En mijn hart brak op dat moment in een miljoen kleine stukjes. Het deed zo pijn dat ik bijna mijn hart kon horen breken. We zaten aan tafel en ineens liep Sabriyah de kantine in. We keken dr allemaal gevoelloos aan. En ik kon de pijn zien aan haar gezicht, het liefst wou ik haar nu omhelzen en haar vertellen dat alles goed komt. Maar ik moet weer denken aan wat ze zei. En als ze me zo erg haat. Kan ik niet de gene zijn die haar kan troosten. Dus we besloten weg te lopen. De blik op haar gezicht brak mijn hart. Haar ogen die op het punt waren een fontijn uit te huilen. En op het moment was in te storten. Ik probeerde me van mijn gedachtes af te halen door voor me uit te blijven kijken. Ik zag haar lopen naar een bankje. En dat was wanneer ze in een keer instorten. Ik kon het niet! Ik kon niet toekijken hoe ik mijn hele leven daar op het bankje gebroken zie! Ik kon het niet om aante zien hoe mijn liefde vedrietig was. Ik wou het haar wel vergeven. Maaar wat kan ik nog doen als ze bekend me te haten! Moet ik juist afstand geven. Voor haar zal ik alles doen zelfs een moord plegen. Maar op dit moment stond mijn wereld in instorten. Ik kon dit nietmeer! Ikbeloofde haar er altijd voor haar te zijn. En een sukkel die ik ben sta hier haaraante kijken hoe ze breekt. Ik wou naar haar toe lopen. Tot iemand me tegen houd. Ikkeek achter en mijn ogen werden zogroot. Dit kan niett!!!!! Alles heb ik veloren door deze persoon!!!! Dit persooon heeft mijn leven verwoest!!! En net wanneer ik ophet begin ben een nieuwe te bouwen gebeurd het weeer! Dit kan niet waar zijn! Ik was in schok en bleef de gene maar aankijken niet wetend wat ik doen moest!