El mektab, Het lot.

11

Sabriyah:
Ik heb een pijnlijk gevoel in mijn hart. Ik kan het niet meer zo aan. Alles doet pijn. Mijn hart doet pijn. De gene waar ik zoveel van hield. Liet me gaan. Hij was de gene die me blij kon maken. Mijn hart is gebroken. Zo erg dat ik de stukjes zal kunnen horen breken. Tranen stroomde mijn ogen uit. Maar ik probeerde me sterk te houden. Ik zetten een glimlach op wat totaal niet hielp want alle tranen stroomde er door heen. Het is een gevoel dat lijkt alsof het nooit meer overgaat. Een gevoel dat je hebt gefaald in het leven. Allah swt heeft gezegt dat wat bij elkaar hoort bij elkaar zal komen. Ik zal me sterk moeten houden en blijven vechten. Maar de pijn is ondraagbaar.
Safouane: ik kan dit niet meer aan! Ik heb mijn fucking hele wereld zojuist laten gaan! Waaarom waaaarom ! Ze was de gene die mij kon veranderen. De gene die me het licht liet zien. Met haar prachtige ogen en een glimlach van goud. Ik kan niet meer zonder haar. Het is allemaal mijn eigen schuld dus ik zal moeten leven met de gevolgen van mijn acties. Ya rab hou mijn engel gelukkig. En ya rab laat mij de pijn van haar overnemen. Ya rab vergeef me voor de zondes die ik gemaakt heb die me op dit pad lieten beeindigen.