Bugün nasıl bir güne uyanmıştım?, keşke uyanmasaydım . Bugün ona mesaj atma günüydü.Arkadaşlarımın ısrarı ve kendime gelen bir özgüven sayesinde o mesajı attım.
Keşke onu sevmeseydim,keşke onu hiç görmeseydim diyordum kendi kendime.
"Bu kadar samimi gülmeyi nasıl beceriyorsun?" mesajını attım ona.
Ardından onun görmesini beklemek vardı.Bu sanki ölüm anını beklemek gibiydi.Telefondan gelen bildirim sesi ile hayata dönmüş gibiydim.Elim telefona gidemiyordu.Acaba ne yazmıştı ? , beni terslemişmiydi yoksa güzel cevapmı vermişti.Elimi telefona titreye titreye zor götürsemde artık görmüştüm o mesajı.Hayatımın ikinci şokunu yaşamıştım.Sanki beni terslemişti ya da ben böyle hissediyordum.Neden böyle yazmıştı? .
Sanki üzerime binalar çökmüş gibi hissetmiştim.Kısa bir kalp krizi geçirdikten sonra telefona tekrar döndüm ve yeni bir mesaj daha atmıştı.Ben iyice dökülmüştüm.
"Ben herşeyde samimiyim"
"Abartmıyomusun?"
Gerçekten hiç göründüğü gibi olmadığını farkettim.Suç bendeydi.Onu tanımıyordum bile , nasıl bu kadar tapmışcasına bağlanmıştım ki?. Mesaja " hayır , sadece söylemek istemiştim " diyerek cevap verdim.
Bir süre sonra telefonuma gelen " teşekkürler" mesajı ile yeniden telefonu elime almıştım.
Daha bir şey yazamazdım , daha doğrusu yazamıyordum.Bu konuşmanın hemen bitmesini istiyordum.Haftalarca bu anı bekliyordum ama böyle hissedeceğim aklıma bile gelmemişti.Artık birbirimize bir şey yazmıyorduk.Bitmişti.Salı sabahı olmasın istiyordum.Onu hiç görmek istemiyordum.Ondan nefret bile etmiştim.
Konuşulan sohbeti arkadaşlarıma atmıştım.Bir tek ben böyle hissetmişim galiba . Onlar "çok iyi kızım " gibi cümlelerle sanki beni teselli etmeye çalışıyorlardı.Keşke bugüne hiç uyanmasaydım .Keşke o mesajı hiç atmasaydım. Keşke onu hiç sevmeseydim.Keşke onu o gün görmeseydim.
O akşam onu gördüğüm güne lanet okumaya başlamıştım bile ...
