O kadar zaman geçti ki , unuttum , nefret ettim ,soğudum ; peki neden ? bunu bilmiyordum. Artık onun arkadaşına kafamı takmıştım , ona bir şeyler hissetmeye başladım.Bu kişilerin bu kadar anlam dolu bakışları nedendi?
Sabah akşam, otobüste, okul çıkışı ,okul girişi,kantinde ,koridorda bu kadar anlam yüklü bakışların anlamları nelerdi? Keşke konuşabilseydim utancımı yenip...
Acaba iyi niyetlimi yoksa kötü niyetlimi bakıyorlardı? Aklımda o kadar ama o kadar fazla çok soru var ki , ben bile ne yaptığımı bilemiyorum.Gece uyuyamıyorum sabah otobüste görürüm belki diye , heyecan basıyor.
Asıl olay , en büyük sorun benim arkadaşım, en yakın arkadaşım, küçüklük arkadaşım , beraber okula gidip geldiğimiz arkadaşım onu seviyordu,ondan hoşlanıyordu.Bu ne kadar haince bir şeydi.
Benim en yakın arkadaşım onu seviyor , o ise bana bakıyor ve ben arada gittikçe mahvoluyordum.
Bu bir tür şanssızlıkmıydı yoksa o çocuğun piçliğimi?,bilemiyordum.Sanki hain,arkadaşını sırtından bıçaklayan,ikiyüzlü gibi gözükmeye başlamaktan korkuyordum arkadaşımın gözünde.
Bu aralar ben bir yaşayan ölüydüm.
