Enchant Academy

Chapter 3-See you soon

April Rose POV's

"Mamimiss din kita, ate!" Sabi ni bunso.

It's time! Nasa tamang edad kana. Malalaman mo na rin, pagkatungtong mo dun. Mag-iingat ka, pinsan. Mahal kita.

After nun, dumating na din si mama galing Somewhere. Down. The. Road.

"Oh, how sweet my daughters are?" Sabi niya ng nakangiti.

Ngumiti naman ako.

"Group hug mama!" I said with a geniune smile.

Tumungo naman si mama para makayakap niya kami.

"I love you mga anak." Sabi ni mama.

"We love you too, mama." Sabay na sabi namin ni Rose.

"Oh, siya. Rose dapat naka-ayos na ang mga gamit mo. And, go fix yourself we're going already." Sabi ni mama.

Bumitaw naman kami ni Rose.

"Yes ma." Sagot niya kay mama at nagmamadaling umakyat.

At umupo na muli ako.
Mama sat beside me.

"Ma, she needs to know the truth. Nasa tamang edad na siya. But I can't accept the fact na lalayo na siya satin, Ma." Sabi ko kay mama.

"I know anak, kahit masakit man pero kailangan na natin siyang ibalik kung saan siya nararapat." Sagot niya at niyakap nalang ako.

"M-mma? A-aate? Bakit kailangan niyo na akong ibalik?" It was her voice kaya sa pagkabigla ko binitawan ko agad ang yakap ni mama at tumingin sa kaniya.

Tumingin naman agad si mama kay bunso.

"Nothing anak. It was just sort of- a company problem." Nakangiting sabi ni mama, pero hindi abot hanggang mata ang ngiti niya. Deep inside she's in deep pain.

"Yes bunso. Company problem lang yun. Teka, kanina ka pa ba dyan?" Sabi ko.

"Bago pa lang ako." Sagot niya.

Haay. Buti nalang. Sorry, bunso pero we need to keep it as a secret.

Napabuntong-hininga nalang si mama.

"Ready ka na ba anak?" Pag-iiba ni mama ng topic.

"Opo!" Masiglang sagot niya.

"Sige. Hali na kayo. April, tulungan mo siyang magbitbit ng gamit niyaa." Sabi ni mama.

Ngumiti at tumango nalang ako.

Well, Hindi pa nga ako nagpapakilala. Ako nga pala si April Rose Heartily-Ferrer. Kapatid ni Rose. 19years old turning 20. So ayun, ang special ability ko ay Mind-Reading.

Enough for this.

Tinulungan ko na siyang bitbitin ang gamit nya patungo sa kotse.

"Ate, hindi ka ba sasama?" Takang-tanong niya.

Umi-iling nalang ako.
Ayokong sumama, baka kasi hindi ko kakayanin na makita siyang unti-unting lumalayo samin.

"Always remeber bunso na, everything happens for a reason. Be ready in your future." Nakangiting sabi ko sakanya.

Tumango-tango naman siya at ngumiti.

"Yes ate. Note101 talaga yun. Hihihi" Sabi niya at tumawa pa ng mahina.

"Oh, dali na. Hinihintay ka na ni mama." Sabi ko sa kaniya.

"Sige ate. Mahal na mahal kita! Mamimimiss talaga kita!" Sabi nya sabay yakap ng mahigpit sakin.

"Mahal na mahal din kita." Pabulong na sabi ko at niyakap din siya.

"Mga anak, dalian nyo na yan." Sabi ni mama na nasa loob na ng sasakyan.

"Sige ate! See you soon! Mag-iingat ka." Nakangiting sabi niya at pumasok na sa loob ng kotse.

"See you to the soonest din bunso!" Nakangiting sigaw ko habang kumakaway.

Kinawayan niya din ako habang nakangiti.. hanggang sa unti-unting nawawala ang puting sasakyan sa paningin ko.

(Mag-iingat ka, pinsan!) Pabulong kong sabi.

Ngumiti muna ako.

At napagdesisyuhang pumasok na sa bahay.

Wala nang bunso.

Wala nang makulit.

Wala nang ma-ingay.

Hayss.

-End of Chapter 3-

Hiii! ♡ So, eto na..
Sorry kung may mistaken na word. XD sana nagustuhan niyo.

-Leilaloves♥