Ölüm Katı

Bölüm-3 (Kahraman)

Gerçekten muhteşem yorumlarınız beni mutlu ediyor umarım buna da yorum atarsınız iyi okumalar <33
Onu görmek aniden kaybolmasından daha korkutucuydu. Taksici 'Nereye gidiyoruz?' diye sordu sevimsiz kalın sesiyle. Okulumun yolunu tarif ettim ve taksi camına isteksiz bir şekilde kafamı koydum. Gözlerimi kapatıp yolun bitmesini bekledim. O anda adam birden frene bastı. Kafamı çok fena cama çarpmıştım. 'N'oluyor ya ?' diye sordum sinirli halimle. 'G-Görmüyor musun? Kadını ezsem daha mutlu olurdum sanırım.' Hemen arabanın önünde duran kadına baktım. Bana gülümsüyordu. 'Abi geç geç. Deli o. Valla deli. İstersen ez gitsin ölmez o mal.' Bu kelimeler ağzımdan çıkarken adam bana mal mal baktı ve 'Ya bir dur derdi ne öğrenelim.' dedi. Arabadan çıktı ve o anda bende çıkıp koşmaya başladım. Ya ben o kadını neden eve aldım? Benden ne istiyor? Bunları düşünürken kolumdan biri tuttu ve güçsüz bedenim hemen kendini yarım tur döndürdü. Korkutucu tipiyle bana bakan kadın 'Nereye gidiyorsun? Senin için buralara kadar geldi!' diye bağırdı. Taksiye baktığımda adam içinde ya da taksinin etrafında yoktu. 'Ya bırak!' diye bağırdığımda kadın başka biri tarafından sert bir yumruk yedi. Ona bunun işleyeceğini düşünmezdim ama kadın arkasına bile bakmadan kaçtı. Daha önce hiç görmediğim birisi yardım etmişti bana. 'Teşekkür ederim.' dedim sessiz bir şekilde. 'Problem yok iyi misin?' diye sordu. 'İyiyim bir daha görmeyeceğim kahramanım.' dedim alaylı bir şekilde. Okuluma çok yaklaşmıştım o nedenle ne taksiyi ne de taksici amcayı düşünmeden okuluma girdim. Aslında okulların ilk günleri güzeldir. Böyle konuşur, tanışırsın falan ama bana göre hiç güzel bir gün değildi. Pek popüler biri sayılmam ama okulda beni seven benden nefret edenden fazladır. Umarım bu böyle devam eder. Geçen seneden beri görüşemediğim arkadaşlarımla hasret giderip sohbet ettim. Ama hiçbirine yaşadıklarımdan bahsetmedim. Bugünümü evde tek geçirmek istemiyordum. Bir arkadaşımı evime davet ettim. Daha sonra sinir bozucu zil sesiyle hep beraber sınıfa girdik.
Okul çıkışı sabah davet ettiğim arkadaşım 'Şimdi annem aradı o nedenle gitmeliyim.' tarzı bahaneler uydurdu ve ben yine eve tek gittim. Yolda yürürken sabah gördüğüm çocukla karşılaştım. Birlikte yürümeyi teklif etti ve ben de normal zaman olsa kabule etmesemde sabah olanlardan sonra terslemek istemedim. 'Ben Aral.' diyerek elini uzattı. 'Almina.' Biraz sohbet ettik ve daha sonra evime geldiğimi söyledim. 'Ailen içeride mi?' diye sordu birden. 'Hayır şuanlık tek yaşıyorum.' dedim yorgun bir sesle. '17 yaşında biri için zor değil mi böyle? Hem başında bir sürü bela varken.' dedi ve haklıydı. Omuz silktim. 'Yan binada oturuyorum ihtiyacın olursa diye söylüyorum.' dedi. Bir dakika ya. Ben yan binada o kadını görmüştüm. Onun evinde ne arıyordu? Bunları düşünürken 'Görüşürüz.' dedi aniden. O giderken kulağıma 'Görüşemiceksiniz.' diye bir fısıltı geldi.

Umarım beğenmişsinizdir:) Yorum atıp oy vermeyi unutmayın lütfen:) İyi kötü yorumlarınıza ihtiyacım var..