Kaderimi Yaşıyorum

Bölüm 1 -Tanıtım-

İyi Okumalar :)

Bu dünya o kadar aptal insanla dolu ki. Elinde olduğu halde hep daha fazlasını isteyenler, istediği şeyi elde edebilmek için şeytana uyanlar, bu dünya da ki her şeyin para ile satın alınacağına inananlar, sınıf ayırımı yapanlar ve kendisini diğerlerinden üstün görenler.

Ama aslında hepimizin hayatı aynı. Doğmak, yaşamak ve ölmek. Ve hiç birimiz bir birimizden üstün değiliz. Sadece herkes kaderinde ne varsa onu yaşıyor. Ve kimse kaderini değiştiremez. Ama eminim ki hayatından memnun olmayan ve keşke elimde olsa da bu yaşadıklarımı ve yaşayacaklarımı değiştirebilseydim diyen onca kişi vardır, aynı benim gibi.

Ben ise Asel,20 yaşında olduğum halde yaşadıklarım yüzünden kendini 60 yaşında gibi hisseden bir genç kızım.

Hayatım bir yıl önce, tam da bu sokakta değişmeye başlamıştı.

-Yıl 2015-

O gün de her zaman ki gibi tekrardan üniversiteye hazırlandığım için dershaneden çıkmış durağa doğru yürüyordum. Anlamadığım bir konu yüzünden yine geometriden etüt almıştım. Bir kaç kez de böyle olmuştu fakat geç saate kaldığım içi babam almıştı, ama bu kez babamın acil bir işi vardı ve beni almaya gelemeyecekti. İlk defa bu saatte dolmuş bekleyeceğim için istemeden de olsa içimde ki korkuya engel olamadım. Durağa geldiğimde ise benden başka kimse yoktu, sevinsem mi üzülsem mi bilemedim açıkçası. Üzerimde ki monta daha sıkı sarılıp ellerimi cebime koyup dolmuşu beklemeye başladım. 5-10 dakika sonra dolmuşun gelmesiyle biraz rahatlasam da galiba eve adımımı atmadan kalbim eski ritmine dönmeyecekti. Önceden hazırladığım parayı şoföre uzatıp "bir öğrenci" deyip boş bulduğum bir yere oturdum. Birkaç durak kala dolmuşta kimse kalmayınca bende korktuğumdan erkenden dolmuştan indim. Eve daha 10-15 dakikalık bir yol vardı. Adımlarımı hızlandırıp hızlı hızlı sokakları geçerken ileri ki sokağın başında ki bir grup erkeği görmemle yolumu değiştirdim ve galiba yolumu daha fazla uzattım. Arkamdan köpek seslerinin gelmesiyle zaten hızlı olan adımlarımı biraz daha hızlandırdım ve neredeyse koşmaya başladım. Sesler yaklaştıkça korkum daha da artarken iki evin arasında ki dar boşluğa attım kendimi. Evlerin ufak pencerelerinin olduğu kısımdı, alt katlarda ki pencerelere baktığım da ise banyoda ki ufak pencereler olduğunu anlamıştım. Köpekler duvarın önünden geçerken istemsizce biraz daha geriye gittim ve arkada bir boşluk olacağını hesaba katmadığım için kendimi yerde buldum, fazla yüksek olmayan merdivenlerden düşmüştüm ama hafiften bel boşluğum sızlıyordu, sızıyı fazla umursamadan ayağa kalkıp üzerimde ki tozları çırptım. Köpeklerden kurtulduğum için sevinirken arkamı dönmemle sevincin yerini tekrardan korku kapladı. Yerde kıyafetleri yırtık pırtık kanlar içinde bir kız yatıyordu ve ayakta bana bakan gecenin zifiri karanlığında bile kendini belli eden mavi gözler öfkeyle kısılmıştı. Daha fazla orada durursam benimde başıma kıza gelen şeylerin geleceğini düşünerek düştüğüm merdivenleri hızla tırmanarak koşmaya başladım. Arkamdan adım sesleri geliyordu ama kısa bir süre sonra adım sesleri kesildi ve onun sesi duyuldu.

"Yeniden görüşeceğiz!"

-Yıl 2016-

O günden sonra ise tüm hayatım değişmişti, eğer böyle olacağını bilseydim hiç yolumu değiştirmez o erkek grubunun önünden geçerdim ama işte kaderim de bu varmış ve ben kaderimi yaşıyorum.

Şimdi ise o olayların olduğu ara sokağın hemen karşısında oturmuş yaşadıklarımı düşünüyordum. Hava kararmaya başladığın da ise Yiğit'i daha fazla sinirlendirmemek için oturduğum banktan kalktım ve uyuşuk adımlarla arabaya yürüdüm.

Oy ve Yorumlarınızı bekliyorum :)