Disney World Academy

Hoofdstuk 4

Toen we het paleis in het oog kregen duwde Elsa nog eens extra hard op het gaspedaal. Ze reed tot voor de deur en ze stond nog niet eens goed stil of Anna had haar portier al opengegooid en ze rende naar de deur. Elsa en ik volgde haar op de voet. Voor de kamer van Bernadette bleven we staan. Elsa en Anna leken geen aanstalten te maken om naar binnen te gaan dus stapte ik naar voor en duwde de klink omlaag. Mijn zussen leken beiden heel opgelucht dat ik de deur had geopend. Ik besefte nu pas dat ze dat niet hadden gedurfd.
'Bernadette?' Vroeg ik met een klein stemmetje.
'Kom ... Binnen ... Liefje.' Zei Bernadette met een vermoeide stem en veel pauzes.
'Odette? Wat is er?' Vroeg Anna en de tranen stroomde over haar wangen.
'Liefje ... 72 jaar ... Is al oud ... Ik geloof ... Dat de tijd ... Gekomen is voor ... Mij.' Zei Bernadette vermoeid.
'Maar nee! Dat kun je ons niet aandoen!' Riep Elsa.
'Elsa liefje ... Je kunt zonder mij! Je hebt ... 2 prachtige ... Zussen ... Die er altijd ... Voor je zullen zijn!'
'Nee, Odette nee!'
'Elsa ik heb een paar weken geleden ... voor jullie verjaardagen ... sieraden laten maken!'
'Maar Odette-' wilde Anna protesteren.
'Anna, kom hier!'
Anna liep naar Odette toe en ze haalde 3 doosjes te voorschijn.
'Aangezien ik je twintigste verjaardag ... Die over een week zal plaatsvinden ... Waarschijnlijk zal moeten missen.' Er liepen tranen over Anna's wangen.
'Niet huilen liefje ... Daar is het leven te kort voor!'
'Ik zal mijn best doen! Voor jou!' Zei Anna en ze probeerde zich te vermannen.
'Wil ik je deze geven!' Zei Odette.
Ze gaf Anna een van de doosjes. Anna deed het open en haalde er een kettinkje uit waar een zon en een bloem aanhingen. In de versmolten bloem en zon stond geschreven. "Een lach laat de zon schijnen en de bloemen bloeien"
'Odette wat mooi! Bedankt!'
'Anna ik vond dat het bij je paste!' Zei Odette geëmotioneerd.
'Elsa, kom hier.' Vervolgde Bernadette.
'Aangezien jouw tweeëntwintigste verjaardag ... Over twee weken ... Waarschijnlijk te ver is om te halen ... Is dit voor jouw!' Ze gaf het tweede doosje aan Elsa. Elsa opende het doosje en er schoten tranen in haar ogen. Het was ook een kettinkje waaraan een sneeuwvlok en een regendruppel versmolten. In deze versmelting stond de tekst "soms moet je een traan laten lopen in plaats van hem te bevriezen" gegraveerd.
'Be - bedankt!' Stotterde Elsa.
'Elsa luister naar deze woorden ... Soms moet je de emotie angst en verdriet ... Laten stromen inplaats van hem in te korten!'
'Ja, Bernadette!' Zei Elsa bibberend.
'Rosalinda ... Rose ... Kom hier meisje!' Zei Odette.
'Jouw zestiende verjaardag ... Die over 4 weken plaats zal vinden ... Zal ik ook moeten missen ... Dat vind ik jammer ... Want meisje ... Dit word de verjaardag waarop ... Je een echte vrouw zal worden! Maar eigenlijk ... Ben je dat al! Je bent opgegroeid tot een mooi en lief meisje ... Dat denkt geen prinses te zijn.' Zei Bernadette en elk woord koste haar meer moeite.
'Ik ben geen prinses! Of ja toch wel door geboorte! Maar ik ben geen prinses zoals Elsa en Anna dat zijn! Ik ben eerder een meisje dat per ongeluk in het verkeerde gezin is terecht gekomen!'
'Liefje ... Dit is jouw doosje!' Zei Bernadette alsof ze mij niet had gehoord. Ik opende het en zag een prachtige tiara waarin alle 4 de elementen in zaten verwerkt plus een grote sneeuwvlok. In de tiara stond gegraveerd: "iedereen is een prinses niet door een tiara maar door het hart!".
En er zat ook nog een kettinkje in waaraan een zon en een maantje hingen. Ze waren versmolten en er stond in gegraveerd: "voor elk eindigend iets komt een nieuw iets in de plaats."
'Bernadette, wat mooi!' Fluisterde ik geëmotioneerd. Toen ik geen antwoord kreeg besefte ik dat ik niet meer tegen mijn Odette was aan het praten maar tegen een lege huls. Ik barste in tranen uit en viel op mijn knieën met mijn hoofd rustend op het bed.
'Rose ...' Fluisterde Anna.
'Kijk me aan Rose!' Ik keek recht in de heldere blauwe ogen van Anna.
'Odette had dit niet gewild!' Zei ze.
Elsa liep naar me toe en zette de tiara neer op mijn hoofd. Ik keek haar aan en zag dat ze allebei hun kettinkje al aan hadden. Ik deed het mijne ook om.
'Morgen zal de begrafenis plaats vinden.' Zei Elsa. Ze klonk beheerst maar ik wist dat dat schijn was. Ze zou zometeen in haar kamer instorten en zou waarschijnlijk niet naar de begrafenis komen morgen.
'Goed' zei ik. Ik liep naar mijn kamer en in mijn bed stortte ik in. Van de begrafenis herinner ik me bijna niets. Alleen dat het een mooie begrafenis was waar ik veel op heb gehuild en waar zoals voorspeld Elsa niet bij was. De weken daarna gingen als een waas aan mij voorbij.