Fix me

Chapter 3

Bella's POV.

Ik sta vastgepint tegen de, vreselijk smerige, muur. David houdt met een hand mijn armen boven mijn hoofd en drukt zijn lichaam tegen mij aan. Hij heeft me eerst verder de steeg ingesleurd, zodat niemand ons zou zien. Met zijn vrije hand stopt hij mijn gegil.

Het was me bijna gelukt, bijna. Ik had niet naar een steeg moeten gaan, ik had richting het centrum moeten gaan, naar winkels. Kom op, Bella, denk na!

Ik kijk langs zijn schouder en zie daar Tim aanlopen. Ik kijk smekend naar hem, in de hoop dat hij me wilt helpen. Zoals verwacht, gaat hij tegen het muurtje staan en steekt zijn handen in zijn zakken. Ik had het kunnen weten.

Ik hoor gestommel aan het eind van de steeg. David kijkt in de richting waar het geluid vandaan kwam en ik grijp mijn kans. Ik bijt hard in zijn wang en hij deinst verschrikt achteruit. 'What the..' begint hij, maar ik begin zonder aarzeling de steeg in te rennen. Ik tuf David's bloed uit mijn mond, gadver. Had ik hem toch maar mooi te grazen, denk ik met een grijns.

Dit keer zullen ze me niet inhalen. Op volle snelheid spurt ik de gang door, het hoekje om en bots zo tegen een muur op. Een doodlopende weg, nee he, denk ik terwijl ik met gesloten ogen naar mijn hoofd grijp. Ik open mijn ogen en zie in plaats van een muur vier jongens staan. Ik knipper een paar keer en zie dat er ook nog een jongen op de grond ligt, waarschijnlijk degene waar ik tegenaan gebotst ben.

Achter me hoor ik geschreeuw en ik draai me verschrikt om. Fuck, David en Tim. Ik draai me weer om naar de jongens en zie dat de gevallen jongen inmiddels alweer is opgestaan. Met een glimlach biedt hij mij zijn hand aan. Snel neem ik het aan en ga achter hem staan.

De jongen draait zijn hoofd en kijkt me verbaasd aan. Het geschreeuw wordt harder, en dit keer heeft de jongen het ook gehoord. Hij kijkt naar de andere kant van de steeg, waar David en Tim aan komen rennen. Ik leg mijn handen trillend op zijn rug. 'Are they here for you?' vraagt de jongen op zachte, lage toon. Ik knik, maar dan besef ik me dat hij dat niet kan zien. Zacht piep ik een 'yes' uit.

De jongen maakt zich breed en gaat beschermend voor mij staan. De andere vier jongens doen hetzelfde maar gaan naast en achter mij staan, zodat ze een beschermende cirkel om me heen vormen.

Ik ga op mijn tenen staan, en kan nog net over de schouder van de jongen kijken. Ik zie dat Tim en David tot stilstand zijn gekomen. Ze staan naast elkaar en proberen zich ook groot te maken. 'Ga weg bij dat kreng, ze is van mij!' schreeuwt David naar de jongens. 'Leave her alone.' hoor ik de jongen voor mij op dreigende toon zeggen. 'English, huh! Denk maar niet dat jouw nichterige accent mij tegen kan houden!' zegt Tim. Ik voel dat de jongen zijn spieren samentrekt. 'I said, leave her alone!'

Deze jongen neemt het voor mij op. Waarom? Hij kent me nog geen eens tien minuten, wat zeg ik, nog geen eens 1 minuut! Waarom zou iemand het voor mij willen opnemen?

'No, you leave her alone! Kom hier, Bella, ik maak je kapot!' hoor ik David zeggen. Van angst grijp ik de stof van de blouse van de jongen vast. Hij lijkt het te merken want hij maakt zichzelf nog breder.

'Last, warning! Go away!' zegt de jongen. Wat? Laatste waarschuwing voor wat? 'No, David is strong!' fluister ik. 'So, am I' fluistert de jongen terug met een glimlach.

'Kom maar op dan!' schreeuwt David. De jongen zet een stap naar voren en ik laat in een reflex zijn blouse los. Wat? Gaan ze nu echt vechten. Ik wil ook een stap naar voren zetten, maar wordt tegengehouden door een jongen met blond haar die links van me staat. Ik kijk vragend naar hem op en hij kijkt mij met een geruststellende glimlach aan. Hij heeft blijkbaar veel vertrouwen in die jongen.

Hij slaat een schouder om me heen en ik druk mezelf tegen hem aan. Een knuffel, een tijd geleden dat ik die heb gehad.

Ik open mijn ogen om te zien dat de jongen met het bruine haar naast hem is komen staan. 'Are they really going to fight?' vraag ik aan de blonde jongen. 'I guess, but don you worry, Liam is an excellent boxer.' zegt hij, met een dik Iers accent. Dus, de jongen heet Liam.

De blonde jongen probeert me gerust te stellen, maar dat haalt mijn bezorgdheid niet weg. Met gefronste wenkbrauwen kijk ik naar de vier jongens. Ze staan nu nog hoogstens tien centimeter van elkaar af. Ik dacht dat David lang was, maar Liam steekt een halve kop boven hem uit. De bruin-harige jongen is ook groter dan Tim.

David begint met de eerste klap, die Liam handig ontwijkt en beantwoordt met een harde rechtse. David grijpt naar zijn wang, waar een paar seconden geleden Liam's vuist zat. Ik zie zijn ogen flikkeren van woede voordat hij onverwachts Liam slaat. Ik knijp mijn ogen dicht, dit gaat niet goed... 

De Ierse jongen drukt zijn lippen op mijn hoofd voordat hij zijn mobiel pakt. Is dit nu echt zo onbelangrijk voor hem? Maakt hij zich geen zorgen over zijn vriend? Hij tikt een nummer in en begint tegen iemand te praten. Hoe kan hij zo onverschillig doen?

Van walging duw ik mijzelf van hem af. Ik kijk in zijn blauwe ogen en zie daar een vragende blik. Ik frons boos mijn wenkbrauwen naar hem voordat ik weer naar 'het gevecht' kijk. 

David ligt weer op de grond, terwijl Liam met dreigende vuisten boven hem staat. Tim wordt, net zoals ik vijf minuten geleden, tegen de muur gedrukt. Een jongen met zwart haar schiet de bruinharige jongen te hulp. 

Ik schrik op van een harde kreun en kijk naar het andere paar vechtende jongens. Ik zie Liam dubbelgeklapt op de grond liggen, terwijl David op hem springt. Nee, dit gaat te ver. 

Automatisch sprint ik naar voren en trek David van Liam af. In mijn snelheid struikel ik en land op de grond. Ik open mijn ogen en zie David, knalrood en met een kloppende ader op zijn voorhoofd, op me af rennen. 

Er ontsnapt nog net een gil van mijn lippen voordat David op me springt en hardhandig alle lucht uit mijn longen duwt. Ik probeer naar adem te snakken maar merk dat David zijn handen om mijn hals heeft gesloten. Mijn handen bewegen zich naar de zijne en beginnen te trekken. Als ik merk dat dit niet gaat lukken, haal ik uit naar zijn gezicht, maar hij is zo slim genoeg om zijn gezicht buiten mijn bereik te houden. 

Zwarte vlekken verschijnen voor mijn ogen en ik raak in paniek. Uit alle macht begin ik te schoppen en te krabben, het lijkt wel of hij niks merkt. 

Ineens wordt hij van me afgetrokken en ik hap dankbaar naar lucht. Hoestend en kokhalzend werk ik mij tegen de muur op omhoog. De vlekken verdwijnen langzaam en na een paar minuten kan ik weer helder zien. 

Liam zit bovenop David, die hem er flink van langs geeft. Zwaar ademend doe ik een paar stappen naar voren, maar zak weer op de grond. 

Moeizaam til ik mijn hoofd op om te zien dat er twee brede mannen de steeg in rennen. Ze halen Liam van David af en houden David in de houdgreep. Nog meer mannen komen de steeg in, en allemaal zorgen ze ervoor dat David zich niet meer kan bewegen. 

Ik breng mijn hand naar mijn hals en begin te hoesten. Het stikkende gevoel komt weer naar boven en ik probeer te gaan zitten. Rustig blijven! Adem in... Adem uit! Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen maar meer dan hoesten en kuchen kan ik er niet van maken. 

Ik voel een hand op mijn rug en verschrikt draai ik me om. 'It's just me,' fluistert Liam. Zachtjes wrijft hij over mijn rug en geeft tussendoor wat zachte kloptjes. Het blijkt te helpen want na een paar minuten is het hoesten opgehouden en kan ik weer, redelijk normaal, ademhalen. 

Ik kijk op naar zijn gezicht. Ik zie een stroompje bloed dat van zijn wenkbrauw via zijn gezicht een weg naar beneden probeert te vinden. Zijn lippen vormen een trieste glimlach. 

Ineens komen alle emoties van het laatste half uur naar boven en snikkend val ik in zijn armen. David is weg, ik hoop voorgoed. Mijn oogleden worden zwaar en het laatste wat ik hoor is de lieve stem van Liam voordat ik wegzak in een diepe slaap. 

____________________________________

Please leave a comment!!