KIRAĞI

ÇIĞLIK

Arkamda uçurum önümde pembe çiçekler,çiçeği seven kadın uçuruma tökezler
                                     EDA SATIR.

İlk kez yazıyorum.Bu yüzden benim için yorumlarınız çok önemli .

Bol yorum lütfen

Islak çimler üzerinde asker yeşili yağmurluğum ve siyah botlarımla topallayarak yürüdüm.Özenerek ördüğüm beliğim dağılmış, yüzüm gözüm çamur içinde ıslak bir ağaca yaslandım.

"İmdaat ! Kimse yok mu? Biri bana yardım etsin !"

Gözümden iki damla yaş gelince kolumla sildim.Burnumu çekip gene bağırdım.
Yaprakların rüzgarla dansı ve yağmurun çimlerle buluşmasından başka ses yoktu.Rüzgarı ıslak saçlarımda hissettim.O kadar yol yürümüştüm ki kaslarım birbirine girdi sanki.Yere yüzümdeki acıyla çömeldim.Sırtımı ağaca yaslayıp kanayan dizime baktım.Siyah pantolonumun yırtılan yerinden kan boşalıyordu.Bunu ormanda yürürken bir çalıya takılıp yuvarlanmama borçluyum.Çantamdan şişeyi çıkarıp yaraya biraz su döktüm."Ahhhh!"Acıyla inledim.Gözlerimi sımsıkı kapadım ve açtığımda bir kaç damla yaş çeneme doldu.Bir an olsun yüzüm gözyaşımla ısındı.Dudağımı ısırıp kafamı geriye yasladım.Derin bir nefes aldım ve ağaçların arasında gözüken gökyüzünü izledim.

Gözümü her kapayışımda yanlızlığım aklıma geldi.Kimselere anlatamadığım yanlızlığım.Utançlarım ve de tutsaklığım.Zincirle bağlanışım.Bunlar beni her geçen gün zehirliyordu.Hele de dudaklarımda kimseye anlatmadığım acılarım.Galiba bu yüzden hiç bilmediğim yollarda ormanlık bir yerdeyim.Yürümeyi beceremeyip düşen ,B12 eksikliğinden geldiği yolu unutan bir kız olarak fazla cesaretliyim dimi ?

Yosun tutmuş koca ağaçların arasında kalakaldım.Telefon çekmiyor ve hava kararmaya başladı.Burda kurda kuşa yem olmamak için bir kez daha bağırıp şansımı denemeliydim.Aslında ölmek çok güzel olurdu ama annem birinin daha gidişine dayanamazdı.Ayağa kalkıp bağırdım.

"Heey nolur birisi duysun sesimi yaaa ooof yalvarırım duyun lütfeeeen."

Gene ses yoktu.Bari bir çıkış yolu bulayım diye ayaklandım.Arkamdaki ağaçtan destek alarak önüme doğru bir adım attım.Bir ses geldi.Tanıdık bir ses.Birkaç adım daha attım ses gitgide yaklaşıyordu.Adımlarımı hızlandırdım.Ya yardım edecek biriyse diye durdum.Ahhh şimdi çok güzel.En çok korktuğum şey şimdi peşimde.Hemde ben yaralıyken.

Arkama bakmadan kanayan dizime rağmen koşmaya çalıştım.Dizimin yarasına iğneler saplanıyordu sanki.Her adımım iflahımı kesiyordu.Bir yere tırmanmazsam köpekler beni kıtı kıtır yiyecek leşimi de kartallara bırakacaklardı.Nefes nefese yaklaşık on dakika kadar koştum.Yorgunluk ve üstüne çeşme gibi akan yaram beni yavaşlattı.Bu bana nerdeyse on metre kadar yaklaşmalarına neden oldu.Arkama bakacağım derken kafamı bir duvara çarptım.Elimi alnıma götürdüğümde siyah eldivenim kanlar içinde kaldı.Kanı gördüğümde bir anlık başım döndü.Sonra kafamı kaldırınca nerdeyse üç metrelik bir duvarla karşı karşıya kaldım.Sanırım şans ilk kez güldü.Önümdeki duvar beni arkamda bana saldırmak için bekleyen köpeklerden kurtaracaktı.Hemen tırmanmaya çalıştım.Dizimin kanayan yarası can havlime yenik düştü.Allahtan düz duvardan eser kalmamış ve çıkıntıları vardı.

Üstüne çıkıp oturdum.Kanayan dizim dümdüz duruyor diğer dizim de aşağı sarkıyordu.Derin derin nefes aldım.Dizimin iki kat kanayışının üstüne alnımdaki darbe beni bayılma noktasına getirdi.Köpekler de hala gitmedi.Üç metreye sıçrayamayacakları için kurtulduğumu düşündüm.Nerenin duvarına çıktığımı anlamak için etrafı izlemeye başladım.

Kocaman beyaz gösterişli bir villa ,yağmurun ve yaprakların süslediği havuz ve de tam önümde duran kırmızı perdeli balkon.Balkona baktığımda gözlerim kocaman oldu ve içimdeki kurtulma ümidi arttı.Çünkü balkonun kapısı açılmış ve perde kapının arasından uçuşuyordu.Ellerimi sallayarak gücüm yettiğince bağırmaya çalıştım.

"Heeey kimse var mı?Biri bana yardım etsin!"

Gözlerim artık dayanamıyor ve kapanmak için baskı uyguluyordu.Soğuk belimi bükmüş yanaklarım kıpkırmızı olmuştu.Artık bitti derken bir ses beni irkti.

"Kim var orda?"

Birden kafamı kaldırdığımda elim kaydı ve etraf karardı.Simsiyahlar içinde gene yalnızdım