geel ➸ camren (vertaling van 'yellow' in het Nederlands)

drie

                  

                  

                  

Lauren was blij dat geen van haar kamergenoten haar hadden geprobeerd te volgen. Ze had alleen naar de overkant van de straat gelopen naar het kleine parkje. Lauren kwam hier altijd wanneer ze even wou nadenken. En wauw, er was veel om over na te denken die dag.

Ze wist dat ze Camila een kans had moeten geven, maar het was gewoon te moeilijk voor haar. Wanneer ze naar het meisje keek zag ze hetzelfde gezicht dat haar privé berichten jaren terug voor de hele cafetaria had voorgelezen. Ze had toch het recht om haar af te stoten, niet?

Maar op hetzelfde moment, de Camila die voor hun stond een paar dagen terug leek helemaal anders. Alle vier de kamergenoten wisten dat er iets aan de hand was, maar niemand had enig idee wat het precies was.

Lauren zuchtte terwijl ze zich neer zette op een bankje helemaal achteraan in het park en bracht haar naar haar haar om er even door te kammen. Ze tilde haar hoofd op en pauzeerde voor een second. Een veldje madeliefjes aan de kant van het pad trok haar aandacht. Het was een mirakel te noemen dat ze er nog steeds stonden nu het bijna winter was. Lauren pakte haar schetsboek uit haar zak helemaal geïnspireerd door de bloemen en hield haar potlood tussen haar tanden terwijl ze een nog niet gebruikte pagina opende.

De reden dat Lauren van tekenen hield was omdat ze door te tekenen een fractie van een moment kon vastleggen. Ze genoot ervan om het onderwerp helemaal van kop tot teen te bestuderen en zo elke kromming en lijn, elke lichter effect en elke schaduw, en elk klein ding dat het imperfect maakte te ontdekken.

Hierdoor vond ze schoonheid in de kleinste dingen.

Ze begon met een gekromd steeltje van een van de madeliefjes te tekenen en zorgde ervoor dat elk licht effect van de zon op het steeltje en het omringende gras juist genuanceerd was. Haar potlood schraapte over het dikke paar en werkte met een impressieve snelheid. Haar haar hing voor haar gezicht en ze beet op haar onderlip in pure concentratie.

Haar hand met het potlood in bleef verstijfd hangen in de lucht toen haar zicht op de bloemen werd verstoord door een kleine figuur. Lauren herkende direct haar t-shirt.

"Camila, wat ben j-?" Laurens stem stierf weg toen Camila zich omdraaide. Ze had een handvol bloemen vast. De madeliefjes die Lauren aan het schetsen was een paar minuten eerder waren nu samengehoopt tot een boeketje in Camila's hanen. Het kleinere meisje leek meer dan voldaan met zichzelf en hield de bloemen blij voor zich zodat Lauren ze kon zien.

"Ik heb ze gevonden," glimlachte Camila, naar Lauren toe lopende en de bloemen bijna in haar gezicht duwend. Lauren voelde zich woest worden en duwde Camila van zich weg wat ervoor zorgde dat alle madeliefjes verspreid over de grond vielen.

"Au," mompelde Camila die zich bukte en elke bloem individueel opraapte, checkend of ze nog oké waren. Lauren kruiste haar armen en stond voor het jongere meisje.

"Waarom zou je deze nu plukken?" hijgde Lauren, haar schetsboek dichtslaand en het terug in haar rugzak gooiend. Camila stond recht en hield de bloemen dicht tegen haar borst, als bescherming.

"Ze waren mooi," glimlachte ze, naar de madeliefjes kijkend en giechelde.

"Ja, wel raad eens?" vroeg Lauren, niet op een antwoord wachtend. "Jij hebt ze net vermoord." Het groenogige meisje wees naar het perkje met gras waar Camila de bloemen had gevonden.

"Wat?" fluisterde Camila, en keek bezorgt. Ze bukte naast het perkje gras en aaide het zachtjes.  "Oh," mompelde ze, haar hoofd schuddend.

"Soms moet je mooie dingen van veraf bewonderen," zuchtte Lauren. Als ze voorheen al niet gefrustreerd was met het meisje voor haar, was ze dat nu zeker.