Chapter L

172 8 2
                                    

AT DAHIL 500 READS NA ANG JGAR.. THIS IS THE LAST UD FOR THE DAY. HAHAHA. THANK YOU SO MUCH. AKALA KO LALANGAWIN LANG TONG STORY KO EH. :D

--------------------------------------------------

KHALIL’S POV

Ilang araw na ‘kong hindi nagpapakita sa kanya.

Pero nagpupunta naman ako sa bahay nila.

Yun nga lang, nahihiya ako. But I miss her. I really miss her so much.

I wanna run to her and hug her.

Pero hindi pwede.

I mean, hindi ko kaya.

Haaaaay.

Buhay, parang life.

“Khalil, nasa baba si Julia.” Sabi sakin ni Mommy.

O.O Anong ginagawa niya dito? Hindi ba niya alam na pwede silang magkakita ni Kuya, dito?

“Okay ma, bababa na ako.”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Nakaupo si Julia sa sofa when I came down.

“h-hi?”

“Khalil!” Sabi ni Julia sa ‘kin at niyakap ako nag mahigpit

“OMG! Akala ko kung ano  na nagyari sayo eh? Ilang araw ka ng hindi nagpapakita sakin eh.

May problema ba? Yung kay Julian ba?” Tanong niya sakin habang nakayakap pa rin.

“J-julia. H-hindi ako makahinga.” Sabi ko sa kanya.

“Ayy. Sorry. Namiss lang kita.”              

“ha-ha-ha.” Kunwaring tawa ko na lang. Pero alam kong namula ako sa sinabi niya.

Hindi ko akalaing namimiss niya rin pala ako.

“Naman kasi! Ikaw na nga tong namiss eh. Tas ganyan ka lang.”

“I’m sorry Juls.”

“O-okay lang. May problema ba?”

“Wala naman. It’s just my brother.”

“Why? Did he do something to you?”

“Wala naman. It’s just. We have an agreement.”

“Anong agreement naman yun?”

“You’ll know soon. Okay?”

“Okay! Pero yung sinabi mong GIRLFRIEND mo ako  kay, Julian. Ano yun, huh?”

“Look Julia. I was mad at time. Akala ko titigil na siya kapag sinabi ko yun. Pero hindi pala.”

“Hmmm. With that, sinabi mo na lang din naman, panindigan na natin. Pero kapag nandyan lang siya.”

“I like your idea.”

“Hahaha. Gusto mo rin naman!” Paano niya nalamang gusto ko? O.o hahahaha!

“Feeling mo naman! Tara let’s go somewhere else. Ilang araw na ‘kong hindi lumalabas eh.”

“Okay.”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Nasa mall kami dahil mainit raw.

Naglalakad lakad lang kami

Ng bigla siyang nagtanong..

“Khalil, what’s the problem?  yung totoo.”

“Yung sa Antipolo thingy, Julia.”

“Ohh. Ano meron dun?”

“Are you really sleeping when I’m telling a story?”

JULIA’S POV

“Are you really sleeping when I’m telling a story?”

OMG. Should I tell him the truth?

Now I regret asking him again.

Pero ako na nga ang nagsabi na totoo ang isagot niya..

I sighed.

“No.”

“S-so you heard it all?” nauutal na tanong ni Khalil sakin.

“Actually, Yes.”

“Do you know who’s the girl in the story?”

“Hmmm.  Yes? No? Maybe?”

“Answer me, Julia. Nakakafrustate na eh.”

“Fine.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

It’s me. Right?”

--------------------------------------------------------------------

So what can you say? :)

Vote and Comment. Please? 

Just Give Me A ReasonTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon