Sanki herşey sevmeden önce daha rahattı. Şuan kendimi haksızlık yapıyormuş gibi hissediyorum. Sanki seni sevmek bana çok fazla. Hani mucize vardır ya hep sanki sen bana ait olan bir mucizesin. Ama artık ağır gelmeye başlıyor. Hayır seni hep sevicem ama ne bileyim sen beni sevmeyince sanki bi önemi yok gibi benim sevgimin. Kendi aşkımda boğuluyomuşum gibi hissediyorum. Böyle kalbim sıkışıyo saçma saçma yerlerde olmıcak zamanlarda aklıma geliyorsun ve ağlıyorum. Hani her iyi şeyin bir bedeli olur ya senin beni sevmemem benim bir cezam gibi. Unutmaya çalışıyorum aklım belki unutur seni ama o sol yanımdaki acımasız varlık buna izin vermiyor. Unutturmuyo. Acımasız diyorum çünkü senin tek hükümdarın o. Başka hiçbir şey ona karışamıyo. O sana sormadan seni umursamadan hallediyor herşeyi. Ama bu hergün benim canımı daha da yakıyor. Tamam diyorum bugün aklıma gelmicek düşünmicem onu, sonra noluyo anlamıyorum bir anda aklımda kalbimde oluyosun. Her şey bana seni hatırlatıyo. Sokaklar özellille oralar hiç unutturmuyo. Şuan sevgilisinden ayrılmış biri gibi yazıyorum evet o benim sevgilimdi hala öyle ayrılmadık ayrılmıcaz, sadece tek bir sorun var o sevgili olduğumuzu bilmiyor. Benim sevgim bana yetiyor bazen, bazen de yetmiyor işte ağladığım vakitler yetmeyen vakitler. Ama ben buna alışmalıyım dimi sonuçta o beni hiç sevmicek, ben ona hiç kavuşamıcam. Tek bildiğim şey ne olursa olsun ondan vazgeçmicem.
