Aşk çok tuhaf değil mi sizce de? İnsan sanki yeni
doğmuş gibi olmuyor mu ? Sanki onu görünce
konuşmayı düşünmeyi unutuyorum. Karşısında ne
yapacağımı şaşırıyorum. Onu görebilmek için her
şeyi yapıyorum. Ben çok aşığım ya galiba ilk defa
aşık oldum çünkü ben hiçbir zaman böyle
hissetmemiştim. Beni hem mutlu edip hem
ağlatabiliyor. Bazen geceleri onun yüzünden
ağlayıp uyuyamıyorum. Bazen de ufacık bir bakışı,
bir gülüşü, bir adımı söyleyişi beni gecelerce
uyutmuyor. Her an onu düşünüyorum. Sabah
kalktığımda ilk aklıma gelen kişi o ya da akşam
yatarken en son düşündüğüm. Ve sanki kader bizi
hep birleştirmeye çalışıyor gibi. Uzun zaman sonra
yeniden aynı yerde olmamız sonra yine ayrı
yerlere gidip yeniden kavuşmamız tesadüf mü
sizce? Ona gidip sevdiğimi söylemek istiyorum
ama beni sevmeyeceğinden çok korkuyorum. O beni
sevmezse hayata küserim gibi. Sırf ona yakın
olmak için tüm arkadaşlarıyla arkadaş oldum.
Aslında onunla da konuşsam konuşurum ama dedim
ya onu görünce elim ayağım birbirine dolanıyor ne
yapacağımı şaşırıyorum. Geçen adımı söyledi bunu galiba hayatım boyunca unutamayacağım onun
sesinden adımı duymak adımı sevmeme sebep
oldu. Öyle güzel söyledi ki adımı hiç bir zaman
unutamayacağım bir şarkı gibi. Onun olduğu yerlerde
hiç yapmadığım kadar saçmalıyorum. Deliymişim
gibi bakıyolar bana ama kimse ona aşık olduğum
u bilmiyo. Belki bilseler anlayışla karşılarlar aşık
insan delirmez mi? Ya da bu sadece bende oluşan
bir şey. Ben cidden delirmeye başladığımı
düşünüyorum. Her kelimede her yerde aklıma o
geliyor.
