Dediklerime veya söylediklerime inanmayın. Çünkü ben aşık biri değilim. Bunu fark etmem belki zamanımı aldı ama ben aşık değilim sadece sevilme arayışında olan bir zavallıyım. Birinin beni sevmesine muhtacım. Bunun için üzülüyorum ağlıyorum. Saçma mı belki öyledir. Fakat benim bunu anlamam için daha yaşamam gerek değil mi? Mutlu olamıyorum ve ben mutlu olmak isterken mutsuzluğu diliyorum. Benim hayallerimde hep bi yıkılma var kendimi kaybedicek kadar üzülmek istiyorum. Normla biri miyim bilmiyorum. Belki herkes benim gibidir. Sevilmeyi bekleyen her kişi böyle midir? Birine kafayı takarlar mı? Ona takılı kaldığında bir anda unutup başkalarına gider mi? Daha sonra tekrar onun sevgisini ister mi? Tek sorun bunlar olsa keşke. Keşke hayatı yaşamaya değer kılan birşeyler olsa. Belki biraz parlar gözlerim hayat enerjisiyle. Belki o zaman beni seven insanlar olur. Beni her zaman yanınd isteyen bir arkadaşım veya beni herşeyimle seven bir ailem. Üzülmemek elimde olsa keşke. Keşke bunları okuyan biri bana yardım etse. Çünkü ben ruhum yokmuş gibi hissetmekten sıkılmaya başladım. Uykusuzluktan yorgunluktan baş ağrılarından bıktım. Kendimi odama kapatım kendimi insanlardan saklamaktan memnunum ama sanırım bu sadece beni iyi hissettiriyo. Sırf bu yüzden dışlanmak nedir bilir misiniz? İnsanlarla iletişim kuramadığım için yargılanmak nedir. Bilmeyin. Aile. Bu kelimenin anlamını unutmaya mı başlıyorum. Hiçbirşeyin farkında olmadan kendi zihnimde kurmuş olduğum dünyada yaşıyorum. Beni anlıyacak o süslü kelimelerle beni kandıracak birine ihtiyacım var. Beni bu hissizlikten kurtaracak o kişiye ihtiyacım var. Ne yaşadığımı neyin beni bu kadar etkilediğini de bilmiyorum. Etrafımda olanlar mı beni bu kadar güvensiz yaptı insanlara. Ama kimseye güvenemiyorum. Kendime bile. Düşüncelerim bana hep ihanet ederken kendime güvenmem ne mümkün. İnsanlara anlatamadıklarımı yazarak akıtmak ruhumdan az da olsa rahatlatıyor beni. Bu yüzden yazıyorum buraya. Ama şimdi elveda. Benim aksime iyi olun.
