Can we stay forever?//Niall Horan// ☑

19

Mijn ogen worden groot. "Lisa, je ogen. Dat hoef je nou ook weer niet te doen." Hij haalt met zijn rechter hand een hand door zijn vochtige haar. Ik pak zijn pols vast en bekijk de wonden. "Waarom?" vraag ik terwijl ik opkijk, tranen vullen mijn ogen. Zijn ogen zijn spiegelig, een teken dat er ook tranen in zijn ogen staan, maar toch kijkt hij weg, hopend dat ik het niet door heb. "Ik kon het niet meer." Ik ga op mijn knieën zitten op het bed, om mijn hoofd dichter bij de zijne te brengen, maar hij probeert mijn blik te ontwijken. "Niall?" Hij negeert me, althans dat probeert die duidelijk. "Niall?" zeg ik nu op een strengere toon. Hij kan niet lang wegkijken of hij het nou wilt of niet. "Niall, dit was toch niet nodig?" Ik kan mijn tranen niet achterhouden en laat ze daarom los, langzaam stromen ze over mijn wangen. "Ik wou gewoon weg, okay." Hij probeert zijn hand terug te trekken, maar ik hou hem stevig vast. "Heb je ze goed schoongemaakt nadat je ze hebt gemaakt?" Hij kijkt kort naar me, tot hij door heeft dat ik langzaam ook naar hem kijk. Het is even stil, ik bekijk zijn wonden. Aangezien ik het zelf ook wel eens heb gedaan weet ik hoe hij zijn wonden het best kan verzorgen. "Mag ik mijn hand terug." Ik kijk op in zijn ogen en langzaam laat ik zijn hand los. Hij trekt een trui over zijn hoofd en komt naast me zitten. Hij twijfelt of hij zijn armen om me heen zou slaan en doet het. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en laat de rest van mijn tranen gaan. "Ik wil niet dat je weggaat." Hij haalt diep adem. "Ik wil ook niet dat je tegen me loog of dat je iets voor me achterhield, maar dat heb je ook gedaan." Hij heeft gelijk. Dit is mijn straf, maar ook die van hem. Het is mijn schuld. Ik heb bijna zijn leven afgerond. Ik heb hem bijna vermoord. Ik haal mijn neus op voor ik mijn antwoordt geef. "Het s- spijt me zo.... het was niet de bedoeling, echt niet. Ik hou zo veel van je." Hij duwt mijn hoofd dichter tegen zijn schouder aan. "Je bent een asshole," fluistert hij lachend in mijn oor. Er komt een kleine grinnik uit mijn mond. "Je hoeft echt geen sorry te zeggen, dat zeg je al de hele dag," fluistert hij door. Ik voel hoe hij me langzaam meetrekt naar achteren op het bed. "Beloof alsjeblieft dit niet meer te doen, wat ik ook doe." Ik voel hoe hij me dichter tegen hem aan druk en ik sluit mijn ogen kort. Het voelt zo goed om weer bij hem te liggen. Dat met Harry was echt een van de ergste dingen die me is overkomen. "Ik kan niks beloven, sorry." Ik kijk op, zijn hoofd legt bijna op de mijne, tot hij merkt dat ik opkijk. "Het spijt me, maar dat kan je wel beloven. Je moet uncle Niall zijn en niet geenuncle Niall. Theo zou echt heel verdrietig zijn." Hij moet lachen. "Theo redt het wel. Hij is sterk en hoe eerder ik ga hoe minder hij me kan herinneren," fluistert hij zacht. Ik laat mijn hoofd zakken. "Doe het dan voor mij..." Het blijft even stil. Hij haalt diep adem en zegt: "Ik weet niet of ik dit nog een keer opnieuw wil meemaken. Of het nou zo is of dat het nou om een andere reden is." Ik knik. Hij heeft gelijk. Dit was vreselijk. "Maar even over iets anders." Ik kijk weer op. "Jessy heeft gebeld." Hij kijkt even weg. "Ze had groot nieuws." Het is al weer een week geleden dat we dr hebben gezien, maar het voelt als maanden. Ben ik er zeker van dat het een week is en niet toch stiekem een maand? "Wat is het nieuws?" Hij kucht. "Ze wou het mij niet vertellen, maar jou kennelijk wel. Misschien moet je morgen maar terugbellen of we nodigen haar en Louis hier uit." Jessy met groot nieuws. Ik pak zijn linkerarm weer en wrijf voorzichtig over de wonden heen. Soms hoor ik een klein gekreun van pijn, maar dan stop hij weer. Verder geeft hij geen gemeur. Niks. "Niall? Wat voor mes heb je gebruikt?" Ik voel hou hij zijn hoofd buigt naar onderen. "Geen idee, die ene die in jou la lag." Ik kijk op met een shock en schiet overeind. "Waarom heb je nou weer die dolk gepakt?!" Hij komt ook overeind zitten en kijkt me paniekerig aan. "Waarom heb jij een dolk in mijn huis, vertrouw je me niet ofzo?!" Ik zucht diep, nu al klaar met deze discussie/ruzie. Wat het ook is, ik ben er klaar mee. Hij kijkt me aan met een blik die ik niet ken. Agressie ofzo. "Vertel dan waarom jij een dolk hier heb liggen!" Zijn stem wordt langzamer agressiever. "Mag ik geen dingen van thuis hier bewaren?" Hij staat op en begint te ijsberen. "Waarvoor had je die in godsnaam nodig?! Bescherming?! Ik kan godverdomme mensen inhuren en jij loopt met een dolk rond?!" Ik schud mijn hoofd. Ik kan wel gaan schreeuwen dat ik me dolk gebruikte voor huishoudelijke dingen, maar dat zou hij nooit geloven. "Niall...," probeer ik hem rustig te maken, maar zonder effect. "Nee Lisa! Ik vertrouwde je, maar jij duidelijk mij niet." Nu ben ik er klaar mee. We hebben net een fucking ruzie afgerond en nu begint de andere. Ik wil hem zo graag rust geven, maar ik kan het niet. Kleine stemmen vullen zich in mijn hoofd. Mijn gedachten gaan heen en weer. Ik besluit om tegen mezelf te zeggen dat ik moet opstaan, wat uiteindelijk ook gebeurt. Ik loop de kamer uit, de trap af, de woonkamer in. Ik negeer Niall, die me commandeert om te blijven staan. Ik zeg tegen mezelf dat ik op de bank moet gaan zitten en de deken over mijn koude lichaam heen moet leggen en zo doe ik dat. Ik leg mijn hoofd in een van de kussens en sluit mijn ogen. Ik ben niet moe, maar zolang ik probeer om in slaap te vallen, zou ik niet huilen of mijn gedachten bij Niall hebben. Ik hoor zijn zware voetstappen op de trap, maar probeer de gedachten aan hem aan de kant te zetten. Ik hoor zijn voetstappen stoppen als ze bij de deuropening zijn. "Lisa, ik bedoelde het niet zo." Ik vraag me af hoe hij het anders bedoelde. Ik ga rechtop zitten en kijk hem aan. Hij staat bij de rand van de bank en kijkt me hoopvol aan. Ik wil wat zeggen, maar weet niet wat. "Ik wou geen ruzie met je." Zijn ogen staan kwetsbaar of ze ieder moment kunnen vullen met tranen. Ik knik, pers mijn lippen op elkaar. Ik laat mijn blik vallen. Ik hoor hoe hij van de rand wegloopt en bij me komt zitten. Hij twijfelt of hij zijn armen om me heen zou gaan slaan. Hij doet het uiteindelijk niet. Hij komt naast me zitten en een awkward stilte vervolgt. Waarom heb ik in godsnaam precies die dolk vergeten meetenemen?

-----Niet Bijgewerkt

Klein hoofdstukje. Ik hoop dat het niet al te vaag is, voor mij gevoel wordt dit boek steeds vager ;P

Hopelijk vinden jullie het goed :D

Likes en Comments zijn lief :D

---ME