Bitmisti. Her gun okul cikisima gelen cocuk, huzur veren cocuk, gulduren cocuk. Artik yoktu. Tamamen bitmisti belkide. Onu gormeden duramaz olmustum. Ona ihtiyacim olan dakikalari yalnizz gecirir olmustum. Icim icime fazla geliyordu. Daha 9. Sinifa gidiyordum. Bu kadar yuk bana agirdi. Babamla annem ben 18 aylikken ayrilmislardi. Onun yuku artik aliskanlikti ama en cokta zoruma giden sey. Cagrinin o eşsiz lafi. ""Seni baban gibi sevemem belki ama, baban kadar sevebilirim"" bunu soyleyen biri nasill aldatiptaaa baskadina gidebilirdi ? Bu kadar cok sevdigimi bildigi halde nas gidebildi? Nasil yaptii bu pislikce seyi. Kendimden gecmistim. Artik hic bisey icin amacim kalmamisti kendimden igrenir olmustum. Gururuma yediremiyordum. Ben bir erkege baglanamazdim guvenemez hatta asik bile olamazdim.annem gibi yipranmak istemiyordum ki cok yiprandim. Kaybetmek kotu bir sey. Ama hemen pes eden biri degilim .cabalarim. Tek yol vardi okulumu degistirmek. Dilekce yazdim. Onun gittigi okula.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İLK AŞK
RomanceBir pazar sabahıydı. Daha dogrusu en sevdigin sabahti. Pazar sabahlari huzur verirdi bana ama bir yandan endişelendirir sinir ederdi. Cunku ertesi gun malesef ki okul vardi. Okuldan nefret etmiyorum aslinda. Seviyorum. Ama okudugum okuldaki herkesin...
