The guy, who loved a girl

Hoofdstuk 1

'Heb je alles?' Vraagt Mason die naast mijn koffer op het bed gaat zitten. 'Ja, volgens mij wel. Noem eens iets op wat ik echt niet zou moeten vergeten?'

'Je oplader, je tandenborstel, pyjama, bikini, kussen?' Ik kijk in mijn koffer en zie dat alles wat hij net heeft opgenoemd er in zit.

'Check, alleen mijn oplader pak ik morgen ochtend pas in, mijn telefoon wil ik vannacht nog aan de lader houden.'

'Snap ik, dan ben je klaar voor de vakantie.' Ik rits mijn koffer dicht en trek met een harde ruk het handvat omhoog en zet de koffer voor de deur.

'Ik ben wel echt moe hoor, hoe laat is het?' Mason strekt zijn arm uit en pakt mijn telefoon van mijn bureau. 'Half elf. Zullen we gaan slapen? We moeten morgenvroeg inmiddels vroeg op.' Ik knik.

Ik ben echt moe dus besluit niet meer te gaan douchen. Ik loop naar mijn kast maar bedenk me dan dat ik al mijn pyjama's al inpakt heb. Ik begin te lachen.

'Mason, ik heb al mijn pyjama's al ingepakt.'   Hij begint te lachen, zijn lach is hard en aanstekelijk en zorgt er voor dat er ook een grote glimlach op mijn gezicht ontstaat.

'je mag wel een shirt van mij aan. Ik heb het toch te warm om met shirt aan te slapen s'nachts.' Hij pakt een shirt uit zijn rugzak en geeft die aan mij, ik kleed me om poets mijn tanden en ga in bed liggen.

Mason komt naast me liggen en gaapt. 'Nog steeds is het een raar gevoel dat ik gewoon geslaagd ben en naar een andere school ga.' Mason rolt zijn ogen. 'Houd er over op hoor, ik ben gezakt, zie je mij al zitten volgen jaar tussen alle 4'de jaars.'

Ik grinnik 'aansteller.' Hij prikt in mijn zij en ik maak een raren beweging wat hem de slappelach bezorgt. Uiteindelijk zucht hij. 'Ik zit er echt tegen op.'

Ik leg een hand op zijn wang. 'Je moet je niet zo druk maken, ze gaan vast net zoveel van je houden als ik doe. Althans, bijna zoveel.'

Hij glimlacht en slaat zijn armen om mijn middel. 'Dankje.' Fluistert hij en legt zijn hoofd in de holte van mijn nek en drukt een kus op mijn huid. 'Slaaplekker love.'

Ik trek hem iets dichter tegen me aan en sluit mijn ogen, zijn adem strijkt over mijn huid en het gelijkmatig kloppen van zijn hart stelt me gerust. Ik sluit me ogen en voor ik het weet ben ik vertrokken.

'Roos, wordt je wakker?' Mason zijn stem klinkt vaag ergens op de achtergrond en ik open mijn ogen. Het is nog donker en ik ben hartstikke moe. 'Nog 10 minuutjes.' Mompel ik en draai me om terwijl ik de dekens veder over me heen trek. 'Mijn vader is er over 20 minuten, in de auto kan je veder slapen.' Ik zucht en op mijn ogen. Ik rek me uit en kijk om me heen, Mason is zich aan het omkleden.

'Kan je mijn telefoon geven?' Hij knikt trekt zijn shirt over zijn hoofd en geeft mij mijn telefoon. Ik scroll een beetje over sociaal media.

'Rosalie, we moeten zo echt gaan.' Ik zucht en  stap uit bed. Gelijk komt de koude lucht me al tegemoet.

Ik kleed me zo snel mogelijk om. Ik borstel mijn haar en trek mijn schoenen aan en doe mijn oplader nog snel in mijn handbagage tas. 'Ik breng je koffer vast naar beneden, kom jij ook zo?' Zegt Mason. Ik knik en verzamel de laatste spulletjes. Ik knip het licht uit en loop naar beneden.

Het is pikkedonker en moet daardoor goed opletten waar ik loop.

'Ben er.' Fluister ik en leg mijn tas op mijn koffer. 'Het is half 4, mijn vader kan er elk moment zijn.'

Ik loop naar de keuken en pak wat te drinken. Mason komt naar mij toegelopen en pakt de beker over waarna hij ook een slok neemt. Hij trekt een vies gezicht en ik begin te lachen maar houd snel mijn hand voor mijn mond zodat ik niet teveel geluid maak.

'Sukkel, dit is fristi dat lust je niet.' Ik pak mijn beker terug, drink hem op en zet de lege beker in de gootsteen.

'Ik ben moe.' Verzucht ik en leun tegen het aanrecht aan. Mason zijn telefoon maakt een geluidje en hij pakt hem uit zijn zak.

'Mijn vader is er.' Ik pak mijn jas en Mason neemt mijn koffer mee naar buiten. Hij opent de kofferbak, die al overvol zit en propt mijn spullen er in. 'De dekbedden liggen op de achterbank.' Zegt Richard, de vader van Mason. Ik loop terug naar huis, pak mijn handbagage tas en sluit de deur.

'Welke kant wil jij zitten?' 'Recht.' Ik ga rechts zitten en Mason stapt links in, er liggen al wat tassen en spullen bij ons op de achterbank omdat het achterin waarschijnlijk al te vol zat. 'Hey Rosalie, beetje zin in?' Richard rijd weg en ik knik. 'Ja, ben alleen nog een beetje moe.'

'Ga dan nog even slapen?' Stelt Mason voor. 'Is goed, wil je naast me komen zitten?' Mason knikt en klikt zijn gordel lost, hij verschuift wat tassen zodat hij naast me kan zitten en schuift op waarna hij zijn gordel weer vast maakt.

Hij slaat een arm om mijn schouders heen en ik laat mijn hoofd op zijn borst rusten. 'Wil je de dekens wat over je heen want die liggen hier ook ergens.' Mason kijkt om zich heen en pakt zijn dekbed van de bijrijdersstoel die hij over mij heen legt.

Ik sluit mijn ogen en val opnieuw in slaap op weg naar Frankrijk, met het geluid van een gesprek tussen Mason en zijn vader op de achtergrond.