Kaybedenler Kulübü

2. Dağılma

 Butik bir dersaneye gidiyordum üniversiteye hazırlık için. 15 kişilik bir sınıfımız var ve sınıftaki herkes hukuk istiyor. Bazılarını daha önceki seneden bazılarını liseden tanıyorum ve ilk kez tanıştığım insanlar da var sınıfta ama fark etmiyor. Öz güven eksikliğim üzerimdeki bir hastalık gibi kendini gösteriyor ve kimseyle konuşmadan, sadece derslere gidip gelerek günlerimi geçirmeye çalışıyorum.

  Sınıfta Elif diye çok yakın bir arkadaşım var Allah'tan arada onunla takılıyoruz. Önceki sene tanıştık onunla ve hayatımda çok önemli bir yere sahip oldu. Ben aşk acısı çekerken buz gibi soğukta kalkıp evime de geldi ''Hadi dışarı çıkalım,hava alırsın.''diye, ehliyet için emniyete gidip polislerle tartışırken de yanımdaydı, doğum günüm için süpriz parti hazırlayıp beni ağlatabildi de..Öyle bi öneme sahip yani siz düşünün. Ahretliğim olur kendisi. Ders aralarında beraberdik en azından. Nasıl oldu bilmiyorum ama ygsye kadar her şey bi çırpıda geçti gitti ve o sınıfta mutlu olduğumu fark ettim. Herkesle sohbetim var ve aralarından dokuz kişiyle gerçekten yakınız. Şimdi düşünüyorum da, hayatımda gerçekten bu kadar iyi dostlar edineceğimi düşünmemiştim.

    Lys de bittikten sonra kimimiz ucundan kimimiz dereceyle istediği bölüme yerleşti herkes mutlu.. Üzerimizden büyük bir yük kalktı haliyle. Sürekli planlar yapıyoruz, buluşuyoruz geziyoruz. Bazen oturup saatlerce muhabbet ediyoruz bazen zamanı geçirmek için bowling, sinema gibi aktiviteler ayarlıyoruz. 

    Hepimiz birbirimize kardeş diye hitap ediyoruz ve özel bi bağımız olduğunu düşünüyorum. Ece, Tuğçe, Elif, Işıl, Faruk, Ali, Berkay, Serdar ve ben. Elbette zaman aramızdan bazılarının dökülmesini sağlayacak ama beraber geçirdiğimiz 1 yıl, yaşadıklarımız, paylaştıklarımız hep gülümsememizi sağlayacak biliyorum. Kazanabilecek miyiz diye birbirimizin omzunda da ağladık, aynı sigarayı da paylaştık, çok güzel rakı sofraları kurduk, Serdar'ımız çaldı gitarını biz söyledik... Ve bu insanlar sıradan değiller. Hepsinin kişiliği, karakteri apayrı.. Kimi can oldu kimi canımın içi..

    Ece'nin bana söylediği bir cümleyi hiç unutmuyorum. '' Visi, benim seni açmam 6 ay sürdü. Gelip omzuna kafa atıyordum, sürekli bulaşıyordum. Sen tepki vermiyordun ve ben acaba bu kız kızıyor mu, sinirleniyor mu diye korkuyordum. Çok soğuktun, kendini hep geri çekiyordun ama bak şimdiki halimize kardeşim, neler yaşadık.''

 Kız haklıydı, ama ilk gördüğüm andan itibaren Ece'yi seviyordum ve iyi bi arkadaş olduğunu biliyordum. Onun yaptığı şeylere kızmayı bırak aksine çok mutlu oluyordum. Bi insanın yüzüne bakınca aldığınız ilk elektrik var ya işte Ece'yi bir kere görseniz anlarsınız.. Deli dolu, içinden geçeni söyleyebilen, keyif almayı ve şükretmeyi bilen biri..  O sınıfta mutlu olmamın, kendime dost bulabilmemin en büyük nedenlerinden ve iyi ki var..

  Ayrılma zamanı geldiğinde herkeste bir heyecan bir mutluluk var. Ayrılıyoruz diye değil tabi ki, üniversite ortamı, kazanmış olmanın verdiği rahatlık.. Ama bende öyle değil, ben ne yapacaktım? Ankara'da yaşıyorum, Kırıkkale'yi kazanmıştım ama Ankara'da sevdiğim kimse kalmadı ki herkes farklı şehirlere gitti. 

  Yepyeni bir şehir, yeni bir ortam kurmak ya da kuramamak, arkadaş edinmek, düşüncesi bile depresyon nedeni benim için.. En azından tanıdığım bir kişi olsa belki daha rahat olurdum ama kimsem yoktu artık.  Şehir zaten hayal kırıklığı, şehir demeyi istemiyorum bile ilçe gibi bir yer, gelişmemiş ve tek başınaysan yapabileceğin hiç bir şey yok. 

  İzmir'de en yakınım vardı, lisede tanıştığım bir kız. Benim gözümde dünyalar güzeli, her şeyimi çekinmeden anlatabildiğim, en özelimi bilen, hayatımda apayrı yere sahip olan kız. Gonca'dan bahsediyorum evet. Aynı üniversiteyi kazanıp, ev arkadaşı olacaktık. Hayatımızı yaşayıp hayallerimizi gerçekleştirecektik. Sonra mı? O benden bir yaş büyüktü ilk senesinde İzmir'i kazandı.. Çok istedim İzmir'i kazanmak..  Onun yanında olmak ama kader örmüş bir kere ağlarını.. Kırıkkale. Bir nedeni vardı belki de.. Evet kesinlikle bir nedeni vardı.. Yaşadıklarımı okudukça anlayacaksınız..

Yani anlayacağınız hayatım, sevdiklerim, ortamım her şey dağıldı..

   Ve yeni üniversiteyle başlayan yeni bir hayat var önümde... 

   Pes ettiren ve her şeyi değiştiren bir yıl..