NE DEMEK?

En Sevdiğim Anım-1

-Ne demek en sevdiğim anılarımız? Hepsini seviyoruz işte ayrım mı yapalım?

-Yaa öyle mi dedim ben?

Her cumartesi olduğu gibi kızlar buluşmuştu.Konuşacak konu bulamadıklarında (!) peki,herkes telefonuna daldığında,şarjı biten ve şarj aletini almaya üşenen Esin arkadaşlarını "en sevdiğiniz anımızı anlatın" diye zorluyordu.Herkes fikri sevmişti.Anlatacaklardı da zaten.Ama amaç "ne demek?" diye sormaktı.Bu kutsal soruyu Dilay sorduktan sonra herkes anılarını düşünmeye başladı.

"İlk ben anlatıyım." diye atlayan Burçak'tı.Etraftan onaylayan mırıltılar gelince anlatmaya başladı.

#ThrowBack -Burçak-

Sabah uyandığımda evde annemle babam yoktu.

"Annemle babam nerde?"
diye düşüncelerimi dile getirdim.Lara -küçük ablam- cevapladı;
-Adana'ya gittiler.
-Ne demek Adana'ya gittiler.Neden gittiler?

Adanalıydık Allah'ın adamıydık ama Kayseri'de yaşıyorduk.Önemli bir şey olmadığı sürece gitmezdik Adana'ya.Aslında giderdik ama hep beraber giderdik.Sadece ebeveynler gittiğine göre biri ölmüştür diye geçirdim içimden.Malum akrabalar hep yaşlıydı.

-Savaş Amca ölmüş.

-Aaa çok üzüldüm.

Evet,önce bir üzülmüştüm.Ama Savaş Amca kimdi be?

"Sallama Burçak.Adamı görmedin bile,nerden üzülüyorsun?" diye düşündüklerimi söyleyen Esin'di. -büyük ablam-. "He ya.Üzülemedim."

Ablalarımın bana göz devireceğini bildiğim için onlardan önce ben gözümü devirdim."nabıyo bu mal" der gibi bana baktıktan sonra kendi aralarında -beni dışlamadılar tabi ki,ne alaka yani- konuşmaya başladılar.

"Bizimkiler gittiğine göre Lara teyzegilde gitmiştir." dedi Lara.Biraz karışık oldu anlatayım.Lara Teyze,Dilay ve Ayla'nın annesi.Ayrıca ablamla adaş.Yani ortada iki tane Lara var.

-Aynen.Ben Ayla'yı arıyım.

Esin,Ayla'yı arıyordu.Ben buluşacağımızı bildiğim için üstümü değiştirmiştim bile.

Tabiki de buluşuyoruz.Çünkü bizim ebeveynler gittiyse onların ebeveynlerde gitmiştir-Lara teyze ve babam kuzendi,yani akrabaydık- .Zaten birlikte kalmamızı annemgilin istemesi beni hiç şaşırtmadı.Ayrıca bizim eve geleceklerini öğrendiğim için tekrar pijamalarımı giydim.

Birkaç saat sonra Dilaygil geldi.Sanki yıllardır görüşmüyor gibi kapıda hunharca sarıldık.Oysa ki iki gün önce birlikteydik.

Esin yemek yapmıştı.Zaten hep o yapardı.Açıkçası çokta güzel yapardı.

Yemeğimizi bahçede yiyorduk.O sıra yanımıza Ali -hem komşumuz hem akrabamız hem arkadaşımız- geldi.

Yemekten sonra klasiğimiz olan Türk kahvesi içme eylemini gerçekleştirdik.

Ali profosyonel fotoğraf makinesini getirince Dilay ve Esin coştu.Fotoğraf delileri.Bizde seviyoruzda bunlar abartıyor.

Biz 3-5 fotoğraf çektirirken Dilay ve Esin yüzlerce fotoğraf çektirdi.

Akşam 8 gibi iskambil kartlarımızla oynamaya başladık.Bu çok sık yaptığımız bir şeydi.Genelde,hatta her zaman ya pis yedili ya dal ya da palavra oynardık.Bazen hepsini oynadığımızda olurdu.Galiba bugünde öyle olacak.

Pis yedili oynarken herkes benden korkardı çünkü elimde her zaman yedili bulunurdu.Bazen hile yaptığımdan şüphelenirlerdi.

(Pis yedili oyunun amacı ilk olarak elindeki kartları bitirmektir.Eğer sizden önceki ortaya yedili atarsa,siz de yedili atmadığınız sürece üç kart çekmek zorundasınız.Yani kazanmanız zorlaşır.Bu yüzden yedili kart önemlidir.)

Yaklaşık 3 saattir kart oynuyorduk.Ama artık sıkılmıştık.Ve ne yaptık bilin bakalım...

"Savaşş amcağğğ öldün diye halay çekmiyoruzz yeminleğğğ" diye bir yandan böğürüp bir yandan hunharca halay çeken Lara...

Bahçede son ses müzikle gecenin üçüne kadar hunharca halay çektik...

İşte benim muhteşem arkadaşlarım diye geçirdim içimden,halay çekerken selfie yapmaya çalışan Dilay'a bakarken...

Dilay Allah seni kahretmesin diye başımı duygusal anlar yaşamak için Lara'ya çevirdim.Zalimce halay çekiyordu...

Lara'da da olmayınca başımı Esin'e çevirdim."Video çeken yokmuğğğ?" diye böğürüyordu...

Son umudum...Canım Ayla'ma baktım.Halayın sonuna geçmiş.Bir eliyle halay çekmeye devam ederken boşta kalan eliylede makarna yemeye çalışıyordu...

Evet,duygusallaşamıyorum bile..
Ama olsundu.Onlar benim her şeyimdi...

BÖLÜM SONU