"Anong mukha 'yan? Parang pinagbagsakan ka ng langit at lupa."
Kunot ang noong bungad sa akin ni Sharley nang makapasok ako sa classroom.
"Pinagbagsakan talaga ako ng langit at lupa."
Mahinang sabi ko habang inilalapag sa desk ang bag ko. Sumalampak ako sa upuan ko at ipinatong ang ulo sa bag. Kumuha ng upuan si Sharley at umupo ito sa harap ko at ipinatong ang baba sa sandalan ng upuan niya.
"What happened?" She asked. Umiling ako at ipinikit ang mata ko.
Unbelievable things happened that I can't even open my mouth to say something. I don't want to hide things from her because she's my best friend, but at times like this, I feel like I should keep things to myself especially now that I'm facing such a complicated situation. Ayokong mag-aalala pa ito at madagdagan lang ang mga iisipin niya. Knowing Sharley, alam kong hindi rin ito mapapakali. She'll do anything to help help me, that's why I don't want to tell it to her. My precious, best friend.
"You know that I am always here for you, right? I'll wait until you're ready to share your worries."
She said softly, while genty caressing my hair. Kinagat ko ang pang-ibabang labi para pigilan ang nagbabadyang pag tulo ng luha mula sa mga mata ko. I've been crying so much last night, hindi ko alam na may iiiyak pa pala ako.
"Thank you." Mahinang sabi ko, sa sobrang hina halos hangin lang ang lumabas sa bibig ko. I couldn't even repeat it for Sharley to hear, because I know that if I say another word, she'll hear the crack in my voice, and it would definitely worry her..... I don't want that to happen.
Lumipas ang ilang oras nang pakiramdam ko walang ibang tao sa mundo kung hindi ako lang. Nag daan ang ilang oras ng lectures, pero ni isa wala akong naintindihan sa mga sinasabi o tinuturo ng mga professors namin. I know that some of my classmates tried to talk to me, or they even said something to me, but I couldn't hear them. Naiisip na siguro nilang wala akong pakialam o iniignore ko sila. Pero I really felt like I'm alone, that I am surrounded with fogs, and fogs alone. I could hear their voices but I couldn't hear what they were saying. That's how pre-occupied my mind is right now.
Parang nagising lang ako sa reyalidad nang marinig ko ang pagtunog ng cellphone ko, mabuti nalang at walang professor.
Sandali kong tinitigan ang screen, at halos dukutin ko na ang utak ko kakaisip kong may kilala ba akong ganitong number. Usually, kabisado ko kasi ang lahat ng numbers na nasa contacts ko, so if ever na na-delete ko man, alam ko parin kung kanino. Pero this one, it's very unfamiliar—wait!
Kaagad kong pinindot ang answer button para ma-confirm kung tama ba ang hinala ko.
"What took you so long to answer my call?" pag bibiro nitong bungad. I knew it.

BINABASA MO ANG
Til The Next Sunrise, My Love. (UNDER MAJOR REVISION)
Short Story‼️WILL UNDERGO MAJOR REVISION‼️ A ten (10) chapter story about Shanica Georgia Chavez.