Şiirin Şairiyim

Haberin Yok

Dört yıl oldu

Tam da bugün, güneş gibi doğarken

Karanlığa gömülüşümün dördüncü yıl dönemi

Her yıl bugün,

Meze yapıyorum hayatımı, oturduğum masalara

Çünkü sen öyle bir gittin ki

Kaybedecek bir ben bile kalmadı ortada

Sen öyle bir gittin ki

Geride kalanı umutlara boğdun

tam mutlu olacağı zaman

gömdün onu toprağın en dibine

Nefessiz bıraktın

Düşünmedin haykırışlarını

umursamadın gözyaşlarını

Kalbini söküp de gittin

Haberin yok ama

Ben dört yıldır

Güneşin doğuşunu beklerken

Ölüyorum...