Hatırladığımı Hatırlamıyorum

1

Görebildiklerim sadece bir siyahlıkla sınırlıydı . Nolmuştu bana ? En son cehennem sıcağının ortasında mahşer yerini andıran kalabalıgın nedenini öğrenmek için yürümeye çalışıyordum. Her adımım bir azaptı sanki. Tonlarca ağırlıktaki gözlerimi açmaya çalıştım .bir anda olsa başarılı olmuştum. Karşımda gözlerini açtı diye sevinc çığlıkları atan ve perişan olmuş kalabalığı etrafıma toplayan seker bir kız duruyordu. Ve sürekli içinde abla gecen tümceler kuruyordu. Benim ondan büyük olduğum için mi diyordu? Yoksa... Yoksa ,bu ihtimali düşünmek bile istiyorum olabilir miydi yoksa hafızamı mı kaybettim? Sonra hafızamı zorlayarak yine de hatırlayamadığım ama tanıdık gelen bir adam bütün kalabalığı dağıttı. Sadece o ben ve o kız kalmıştı. Ve bana doğru yaklaştı. Beni doğrultup arkama elini koydu. Sonrada yüzüme ,gözlerimin içine baktı . Ve bana
-İyi sin kızım dedi.
Kızım? Diye sorduğumda gözleri doldu. Neden dolmuştu bu. Bi adamı nasıl bu kelime bu hale sokabilir di? Buna anlam vermeye çalışırken kıza bi işaret yaptı ve kız ağlayarak gitti.
-Ya bana nolduğunu söyleyecek misiniz artık diye bir soru yönelttiğimde ise adam ceketinin ceplerini aramaya başladı. Bunun bir açıklaması olmalıydı. Sonra da bir fotoğraf gösterdi. Hala ne olduğuna dair hic bir fikrim yoktu. Sonrada konuşmaya başladı:
-Kızım bak buradaki sen yanındakiler de ben kardeşin ve annen. Daha dun annen bu hayata veda etti . Cenazede yoktun . Aşırı derecede bir kalabalık vardı fakat sen ortalıkta yoktun . Ardından bu kalabalık haricinde başka bir kalabalığın telaş içinde konuştuklarını gördüm . Koşarak gittim kalabalığın arasından ilerledim ve ... Ve gördüğüm benim için bi azap olmalıydı. Yerde boylu boyunca uzanan seni gördüm. Etraftakiler ayağının taşa takıldığını ve düştüğünü söylediler. Anneni son yolculuğunda yalnız bırakmak zorundaydım . Çünkü o yokken dünya zaten bi cehennem olacakken seni kaybetmeye göz yumamazdım. Seni hastaneye getirdim ve iste simdi gözlerini açtın. Doktorlar beyin kanaması geçirdiğini zor bir ameliyat olduğunu ve bir daha uyanamayabilecegini söylediğinde ki kalbimde oluşan şeyi sana anlatmam mümkün değil. Ama bu zorlu mücadeleyi kazandın kızım tesekkur ederim bana daha fazla acı yaşatmadığın için.
Dedi ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Yani benim bi annem yoktu artık ha? Bende katıldım ağlamaya . Bu seslerden olsa gerek olacaktı o kız geldi içeri bizi ağlarken görünce sarıldı hemen ve çaresizce bizi teselli etmeye çalışıyordu ben ise aklıma geldikçe daha çok ağlıyordum. O adam gitmişti odadan. Sonra uyuyakaldım.

Votelerseniz çok sevinirim. Bu benim ilk hikayem ve tabiki ilk deneyimim. Sevgilerle ツ