Güneşimi Geri Ver Bana

Dolunayımı düşüren Güneş...

'Ellerinin tenimde gezmesi huzur veriyordu ruhuma.
Dudaklarından, meltemmişçesine boynuma dokundurulan ve ruhuma işleyen nefesi, sonsuz bir boşluğa itiyordu bedenimi. Düşündüm çenemi omzuna bastırarak, ellerimle saçlarını ovuşturarak.. Beynim saçma sapan tonlarca soru ile savaşırken, boynunun kokusunda boğulmayı yeğledim kendime.'
Güneş biraz ürkekti. Rengarenk saçları aslında içinde olduğu siyahtan dışa vuran gökkuşağıydı. Badem gözleri ve melez teni, fevkalade fiziği bir erkeğin reddedemeyeceği cinstendi. Çıplak vücudunun üzerine Ömer'in beyaz gömleklerinden birini geçirdi. Ömer pürdikkat onun kusursuzluğunu izliyordu. Güneş kalçalarını yatağın üzerinde geri doğru ittirdi ve Ömer'in kucağına oturdu. Başını omuzlarının arasına koydu ve gözlerini kapattı. Neden seviştiler, birden bire nasıl bu konuma geldiler bilinmiyordu. İkisi de başka ruhlara bürünen bedenlerdi bu gece. Gecenin uzun süren sessizliğinden Ömer Güneş'in uyuduğunu anladı. Onu rahatsız etmeden kucağından indirip yatağına yatırdı. Hafif afallayan Güneş bir şeyler söyler gibiydi sanki. Ömer, yavaşça eğildi ne demeye çalıştığını anlamak istedi.
'Ol.. Olmamalıydı, gitmeseydin' diye inliyordu Güneş.
Ne demek istediğini pek anlamayan Ömer, yataktan kalkıp dolaba doğru yöneldi, dolaptan bir battaniye aldı Güneş'in üzerine örttü. Saatine baktığında çoktan 02.21 olmuştu. Güneş'in yanına kıvrıldı, kafasını boynuna gömdü ve uykuya daldı.