Pagkagising ko, wala na yung mga humahabol saking mga lobo. Tumingala ako sa bagong paligid ko. All those scary view earlier turned out to be bright. I stand up and saw a bright and beautiful forest landsape, ano bang nangyari? Naglakad- lakad ako nang di sa kalayuan, ay inabot ako ng mga paa ko sa harapan ng isang malaking gate. Naka- ukit sa ibabaw nun ang salitang "Dreithien" at may pathway sa loob na papunta sa kung saan. Ako naman na si walang hiya pumasok agad. Ini- expect ko na may huhuli sakin at ipapalabas ako gaya nung mga ginagawa ng mga nagbabantay sa mga tresspassers pero, wala akong nakitang tao sa paligid. Weird, may mga tao pa palang hilig mamuhay sa mga ganitong lugar? Napakamisteryosong lugar ito para sakin.
Sinundan ko lang ng sinundan ng daan nang marinig kong nagsalita ang tyan ko. Brrrrugh~
"Jusko naman. Huwag ngayon." Tinapik kong tyan ko at di na lang inalintana ang gutom. Malas ko nga naman oh! Ba't ka pa kasi lumayas eh. Wala man lang akong naisalba sa mga gamit ko nung hinabol ako ng walang nadang lobo na yun. Kahit panty at bra man lang para may pamalit ako, wala! Ang baho ko na. Puno na ng dumi ng lupa ang damit at pantalon ko. Nagmukha na talaga akong pulubi nito~
Sa paglalakad ko, bigla akong may narinig na sasakyang paparating dito. May sasakyan ba sa mga ganitong lugar? Hala, baka yun yung may- ari ng lugar na 'to.
Peeep! Peeeep!
Lumingon ako sa likuran ko at may kotseng mabilis ang pagpapatakbo ang paparating--- teka, papunta sakin! Hindi makalagalaw ang mga paa ko kahit gusto kong tumakbo. Eto na bang katapusan ko? Palapit na siya ng papalapit, nahagilap ko ang headlights ng kotse at pinikit ang aking mga mata.
Lian's POV
"TAHIMIK!" ma- awtoridad na sabi ng mahal na hari, ang aking ama sa Royal Counsel na kanina pa natataranta. May nakapasok daw kasing tao sa mundo namin, nakakatawa isipin at agad- agad silang naniwala. Umagang- umaga na pero, di pa nagliliwanag ang araw sa kalangitan. Kundi isang malaki, bilog, at pulang buwan ang nasa kalangitan. Nakasaad kasi sa isang matandang propesiya malipas ang isang daan taon, ang muling pagdating ng pulang buwan sa kinaumagahan ang simbolo ng muling pagbasak ng lahing bampira sa kamay ng isang mortal. Isa itong sumpa ng kauna- unahang mortal na nakainom sa dugo ng isang bampira. Si Celestine.
Pero para sa isang tulad ko, masyadong mahirap paniwalaan. Dahil kung may taong nakapasok sa portal, malamang napatay niya si Griego. Ang tagabantay sa labas ng mundo namin.
Lumabas nako sa nakakabagot na palasyo namin at pinaharorot ang kotse ko. Maglalakwatsa na lang ako tutal mamaya pang alas 7 ang pasok namin, sa di kalayuan ay may naamoy ako. Isang napakabangong amoy para saming mga bampira, dugo ng tao. Pero pano? Mas binilisan ko ang pagpapaandar, isang pulubing babae ang nakita ko. Magkatapat kami ng direksyon na tinatahak. So its true that there really is a human intruder in our kingdom. Tumingin siya sa direksyon ko mukhang nahalata niya ata na dadaan ako. The hell of her! Hindi ba siya aalis dyan sa gitna ng daan?! Oh well, kung masasagasaan ko siya mas lalakas ang amoy niya dito but atleast she'll be dead at may maiinom pa kong wine from her. Such bloody sweet scent of wine from her juicy nectar!
As I go further near her, I sensed her delicious fear of death. I can feel my monstrous figure inside ready to lunge my victim; red, blue and black veins appeared in my hands and arms, I can feel my energy and power. I can feel my fangs already ready to grip her life out of her. I am being furious!
It was just a few distant away to drag her to death but, something inside is saying that I don't have to kill her especially when I saw her innocent face. It's like I'm tied up in an invisible and powerful chain with her that I can escape not, before death can meet her on the other dimension, I step on the breaks as hard as I can to stop the car. Only a few distant covered between her and hell, I release a deep sigh to calm myself at lumabas ng kotse.
