CHAPTER 7: Knowing..

3 2 0
                                    


*malipas ang ilang araw, linggo, buwan at taon naging matalik kong kaibigan si Agnes dahil sa madalas naming pagsasama sa kung ano anong lugar mas nakita ko kung sino siya talaga. Ang akala nga ng mga kapatid ko syota ko na si Agnes*

John: oh! Madalas na kayo nagsasama ni Agnes ah! 

Joseph: oo nga kuya, madami kasing gustong ikwento. Wala daw kasi siyang makausap. Nagkakaproblema na nga daw po sila sa pera, pa dami na ng padami na yung mga utang nila.

John: ah ganun talaga ang buhay.

*makalipas ang ilang buwan. Ginusto kong ligawan si Agnes. Nakakatakot. Pero wala namang masama kung susubukan. Maghahanap lang ako ng tamang panahon at oras. Binabalak kong haranin siya sa tapat ng kanilang bahay.*

-Isang Linggong nakalipas-

Joseph: Kuya handa na ko

John: sige. Mukhang ayos ka naman. tara na.

Joseph: Sige po.

*umalis kami at ng nakahanda na, tahimik ng lugar at ang ganda ng liwanag ng buwan.

John: oh. Seph. Eto na bahay nila handa ka na ba?

*hinga ng malalim.*

Joseph: handa na ko.

*malakas ang loob ko na tatanggpin ako ni Agnes higit pa sa bilang kaibigan. 24 na ko tamang idad na para malaman at makaramdam naman ng pagmamahal pang habang buhay.*

John: simulan na natin. Para matapos na. Baka mahimatay ka na diyan.

*pag tunog ng guitara.. sinumalan muna ni kuya hanggng sa ako na ang nag dugtong. Makalipas ang ilang segundo may nagbukas ng bintana at nasilayan ko si Agnes. Sobrang saya ko. Ngunit sa pagkanta ko may naglatag at nagpagpag na ng banig (higaan) *

John: paumanhin po. Di ho namin sadyang storbohin kayo

*umalis na kami ni kuya. Nakakahiya. Panira kung masasabi ang kapatid ni Agnes. Umuwi na lang kami. Sa sobrang lungkot at dismaya ko. Humiga at pumikit nalang ako sa kama at natulog.*







Train..Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon