Love, Hope Believe

Ik heb enorm lang nagedacht om zelf een fan fiction te schrijven..  Ik heb er veel gelezen en het begon te kriebelen.. Ik hoop dat jullie het leuk vinden..

Het verhaal gaat over Lauren, een meisje van 22 jaar. Ze heeft een relatie achter de rug van 2 jaar. Maar na een jaar is ze nog steeds niet over haar ex-vriendje.  Haar moeder beslist dat ze een paar dagen naar Londen moet gaan. Weg van alles en iedereen. Wat er gebeurd in Londen, gooit Lauren haar hele leven overeind.

Lauren is een gewoon meisje. Haar ogen veranderen van kleur, afhankelijk wat ze aanheeft. Ze heeft lang bruin, blond haar en is normaal gebouwd.

Het verhaal gaat misschien traag vooruit. Maar het is wel de moeite. Al zeg ik het van mezelf. Er zitten veel van mijn eigen gevoelens in. Dus ik hoop dat jullie het mooi vinden. 

Hier stond ik dan in Londen..  Gedumpt en alleen. ‘Fijn’, dacht ik in mezelf. ‘Komaan Lauren, je kan  het.’ Nota aan mezelf. Als mijn moeder nog zo van die ideeën heeft, ga er nooit meer op in. Ik besloot eerst mijn hotel te zoeken. Ik nam de kaart van Londen, want mijn oriëntatie is nul komma nul. Ik zat op een bankje en zocht  waar ik me bevond. Het hotel is hier niet ver van. Met vol goede moed begon ik te stappen, met de kaart in mijn rechterhand.  Na een half uur stappen, was ik al drie maal verkeerd gelopen. ‘ Goed bezig Lau, goed bezig.’ Ik kreeg een sms binnen. Vol hoop keek in naar mijn Iphone.

*Mams: En, goed toegekomen? X

‘Nee mama, alles loopt hier verkeerd. Ik ben alleen, loop verloren en kan na een half uur stappen nog steeds mijn hotel niet vinden. Dit is het stomste idee dat je ooit hebt gehad.’ Ik kan haar dat natuurlijk niet zeggen. Ik zal maar vlug iets terug sturen voor ze belt. Dan kan ik  het zeker niet verbergen.

*Lauren: Ja hoor mama. Nu hotel aan het zoeken. X

*Mams: Oke, hou je me op de hoogte van je avontuur? X

*Lauren: Doe ik! X

Ik besluit wat muziek te beluisteren terwijl ik aan het stappen ben. Ik steek mijn oortjes in en zet Coldplay op. Eén van de beste band op de wereld. Ik heb ze nu al twee keer live gezien en het was FANTASTISCH.  Eindelijk heb ik het hotel gevonden.  De mensen  achter de balie kijken me raar aan. Is dit omdat ik alleen ben? Ik  smijt alles op de grond en lig op mijn bed. Ik begin te denken. Hoe zou het zijn met Tomas? Hoe zou het zijn als ik hier met Tomas was in Londen? ‘Nee Lauren, niet aan denken. Verdorie, je mag niet aan hem denken.’ Ik besluit Londen te verkennen, het is tenslotte nog maar  12u in de middag. Ik loop naar buiten en neem mijn handtas mee.  Ik besloot de Tower Bridge te gaan bezoeken op aanraden van mijn papa. Eigenlijk is het maar een gewone brug als ik het bekijk.  Ik loop terug en ik besluit een broodje te kopen. Ik zet me op het gras in een park.  ‘Leuk, gezellig maar vooral eenzaam. Hoe zal ik dit vier dagen volhouden zonder iets te zeggen tegen iemand? Ik voel mijn Iphone trillen. Ik zie één van mijn beste vriendinnen haar naam verschijnen.

Lauren: Hey Kaat.

Kaat: Hey popje, hoe gaat het daar?

Lauren: Het gaat.

Kaat: Je klinkt niet echt happy?

Lauren: Ik voel me hier eenzaam. Ik loop hier alleen rond, de mensen kijken me raar aan en ik loop constant verloren.

Kaat: Je innerlijke gps nog niet gevonden?

Lauren: Lach niet met me Kaat, dit was het stomste idee ooit. Waarom heb ik ooit gezegd aan mama dat ik dit ging doen? Je was beter meegekomen.

Kaat: Ik weet het popje, maar ik kan Tom niet zomaar alleen laten.

Lauren: Hij is 27 jaar en kan echt wel een paar dagen zonder jou hoor!

Kaat: Misschien. Maar ik moet hangen. Veel plezier en zoek een paar mooie jongen uit nu je er bent.

Lauren: Niemand zal Tomas ooit kunnen evenaren, dus ik doe geen moeite! Stop me met me te pushen.

Kaat: Sorry.. Ik hoop je later, oke?

Lauren: Oke!

Kaat: Ik hou van je!

Lauren: Ik ook van jou.

Kaat is een lief meisje, maar ze kan niet zonder haar vriendje Tom. Ze zijn  constant bij elkaar en zitten constant te kussen. Bah, ik was echt zo niet. Ik besluit maar nog wat rond te hangen in Londen city aangezien ik niks beter te doen heb. Ik sta op, zet mijn muziek en slenter door de straten van Londen.  Na een hele middag en avond stappen besluit ik naar het hotel terug te gaan. Ik eet iets en val ’s avonds direct in slaap.