Dokunmaya kıyamamak ne garip? Sanki dokunsan ölecek hissiyatı... Halbuki ölüm onun her bir yanına dokunacaktır. Dokunduğu yerleri solduracak, öylece bırakacaktır. Dokunacak yer bırakmaz sana. Kıyamadığın şeye ölümün dokunması ne garip?
Sen, sen olduğun için varsın. Başka bir bedene giremez, onun gibi hissedemezsin. Fakat onunla hissedersen bitmişliğini bir nebze kanıtlamışsındır.
Dönüp geçmişe baktığında ise belki sevinç belki hüzün göz yaşları göreceksin. Olmuş, bitmiş diye düşünmek varken, geçmişim peşimi bırakmaz diyorsan eğer, ölümün kıymış olduğu bedenler dirilirler. Belki rüyanda ve yahut karşında. Fakat onları tekrar görmek ne acı!
Bir şeylerin bitmemiş olduğunu görmek ve yıkılış anı...
Geçmiş kötüdür. Çok gülmüşsen de, çok ağlamışsan da kötü ve acımasızdır. Çok gülmüşsen; geleceğin de aynı şekilde olacağını düşünürsün, hep güleceğini zannedersin. Sana umut verir ve seni kandırır. Çok ağlamışsan; bilirsiniz işte, o göz yaşları buharlaşır fakat bencil hatıralar asla peşini bırakmaz.
Bu hayattan hatırasız giden insanlar ne şanslı! Sadece görüyorlar yaşayanları. Çabucak tanıyıp gitmek de güzel şey. Göçmen kuşlar misali..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GEÇMİŞ ASLA BIRAKMAZ
RomanceGünler geçer, yeni hayatlar kurulur. Haftalar geçer, başarılar çoğalır. Mevsimler geçer, umut bağladığımız fidanlar büyür. Yıllar geçer, ömür biter. Mutlu olamaz sonlar ve hep mutlu olamaz insan. Kim bilebilir içimizde dolup taşan nefreti, kini? Kim...
