TSUNAMİ EFSANESİ( Askıya Alındı)

İKİZLERİM...SİZİ ÇOK SEVİYORUM.

Medyada: İkizlerim Egem ile Efem.
Mavi gözlü Buz Dağım.

Çok sıkıldım. Salonun ortasındaki koltuğa oturdum gelişi güzel. Sabah nasıldım beeh. Neymişim meher. Hiç beklemiyordum. Gerçi anlamadım ki. Kendimden geçtim. Çok sinirlenmiştim. Sanki kuvvetimle değilde aklımla yüreğimle dövdüm onları. Hahahaha o hallerini hatırladıkça hahaha. Çok komik görünüyorlardı... Kendime geldiğimde hepsi yerdeydiler. Birisi yüz üstü idi, yanyana yatan ikisi cama çarpınca yüzün değişir ya kesinlikle yüz ifadeleri aynen öyleydi. Diğeri ise yüzü kanlıydı ama dudakları büzüştürüp sarkıtmış gibi. Her biri birbirinden komik. Kendimi tutamadım. Kahkayı patlattım. "Haahaa çokk haahaa kom hahaa ik haha gözükü haa yorlar." Dedim ara ara gülerek. Herkes put kesilmiş bana bakıyorlardı. Delirdiğimi düşünüyorlar heralde. Dedeme baktım. Çaktırmadan gülüyor. Canım yaa nasıl mutlu olmuş." Bakıyorum da keyfin yerinde dedem". Dedim hemen yanındaki korumaya bakarak " Hey abi koluma bakan, bunları bence revire bir an önce götür. hahahaaha bunlara baktıkça gülesim geliyor hahaha" Dedim. Koruma ilk önce dedeme baktı. Dedem başıyla onaylayınca birkaç kişi ile onları revire götürdüler. Ablalar abiler yanıma geldiler. Şaşkın şaşkın
" Vay be Çiçek nasılde benzettin onları"

" Ne Çiçeği kızım artık o tsunami."
" Artık üst kademede olur. Bizi görmez."

" Kendilerini yüksekte sanan züppeler, oldu yer sakızı bakın yere nasılda yapışmışlar. haha." Demişti Efem. Hepimiz birden gülmüştük. Biraz konuştuk abiler ve ablalarla. Dedeme baktım gitmiş yoktu. Biraz üzüldüm. Çünkü yanına çağrır. Tebrik eder veya niye dövüştürdüğünü söyler falan filan.Zaten ikizlerimde gitti. Amcam onları götürürken gözlerimin içine bakıyordu. Anlamamıştım neden acaba. Neyse...

Hatırlayınca kafamı salladım. Sabah çok gülmüştüm. Özellikle Ege ile Efe'ye. İkizlerim; onlar olmasa hiç gülemezdim herhalde. Annem babam öldüklerinde dedem üzerime çok düşmüştü. Güçlü olmam için beni robota çevirmeye çalıştı değil aslında dahayla çalışıyor. Birgün amcam ve ikezlerim çat kapı hayatımıza girdiler. Bense daha 6 yaşındayım. Siyah kuşakla geziyorum. Hiç gülmüyordum. durmaksızın dövüş tekniklerin her dalın hareketlerine çalışıyordum. Yemek ye, su iç, dövüşme hareketleri öğren. Üçünü uyguluyordum. Amcam ve ikizlerim bir sene bizde kaldılar. O bir sene içinde ben gülmeyi öğrendim. İkizlerim sayesinde. Ben bir adım geri giderken onlar iki adım geldiler. Hep yanımda oldular. Mutluluk onlardı sanki. Hafif gülümsedim. Unutmuyorum hiç; birgün ben sabahtan akşama kadar bahçede hiç durmaksızın çalışırken çıktılar karşıma. Bakmadım oralı bile olmamıştım arkama dönmüştüm. Güldüklerini duyunca dayanamadım baktım. Ben şoklar içinde bakakaldım. Birkaç saniye sonra şoktan çıkınca patlatmıştım kahkayı. İkiside yerde kilitlenmişlerdi sanki çift başlı örümcek hareket etmeye calışıyor ama kavga ettikleri için hareket dahi edemiyorlardı. Bide dayanamayıp yuvarlanıp düştüler. İşte o zaman çok gülmüştüm. Mehersem beni birazda olsa güldürmekmiş niyetleri. Can ikizlerim mutluluk kaynağımlar.

Arasam mı ki, ne yapıyorlar acaba. Ne yapsam... ne yapsam... Buldum tabiya. Sinsice güldüm. Bi arayımda neyapıyorlar." Sen yine ne karıştıracaksın bakem" ayy iç ses bi karışmasan olmazdı sanki. Hem söyle bakayım ben sabah 4lü ile uğraşırken neredeydin şimdi mi geldim aklına. Hani bana tebrik hafif tebessüm ederek." Gel bakem kız. Yanakten makas alayım. Tebrikler ölmediğin için.sinsi gülüş hahaha" Seninle uğraşamıcam çok sıkıcısın iç ses hııh omuz silktim. Telefonum olmadığı için ev telefonuyla aramalıyım. Neymiş 18 yaşıma gelince alacakmış. Dedeme kalsa 20 yaşımda alacaktı ama 18 e indirebildim ne yazıkki. Neysem aklıma gelen numarayı çevirdim( ikizlerimin cep telefonları var. En son model yani 2005 in:) )

Ben- İkizlerim derken saniyesinde
Efe- Kim o. Dedi.

Güleyim mi kızayım mı bilemedim. Bu nedir arkadaşım. Telifona bakarken kim o mu denirmiş. Gülmemek için kendimi zor tutarak.