Ιστορίες τρόμου -κύκλος δεύτερος (1ο μέρος)

Το χωριό του τρόμου

Είναι βράδυ. Ένα ατελείωτο βράδυ μακριά από κάθε ίχνος πολιτισμού. Σκοτεινό με υγρασία που έφτανε μέχρι τα κόκαλα μου. Είχα ξεμείνει σε ένα χωριό φάντασμα από αυτά τα γεμάτα πέτρινα σπίτια της Μάνης με τα μικρά πανέμορφα καλντερίμια και τους γεμάτους λακκούβες στενούς δρόμους..

Το κινητό δεν είχε σήμα και συνεργείο αυτοκινήτων δεν περίμενα φυσικά να βρω απόψε. Έβαλα το αμάξι στην άκρη του δρόμου πάνω ακριβώς από το χωριό άναψα τσιγάρο και περίμενα να ξημερώσει παρατηρώντας το όμορφο χωριουδάκι από ψιλά. Κοιτούσα για ένα σημάδι μπας και καταλάβω που ήμουν, έστω ένα φώς για να μην νιώθω τόσο μόνος μου εδώ πάνω. Γύρω μου όλη η περιοχή ήταν γεμάτη ελιές έλατα και κυπαρίσσια και το χωριό από κάτω μου χωμένο μέσα σε αυτήν την καταπράσινη όαση διαγραφόταν εκπληκτικό. Το κακό ήταν ότι δεν έβλεπα ούτε ένα φώς μέσα σε αυτό εκτός από τον έντονο φωτισμό του φεγγαριού που έφεγγε από πάνω μου. Είχα κολλήσει εδώ για τα καλά παραδέχτηκα βρίζοντας..

Πέταξα το τσιγάρο κάτω, το πάτησα για να σβήσει, κλείδωσα το αμάξι και κατηφόρισα προς το χωριό παρέα πάντα με την φωτογραφική μου μηχανή. Ίσως το εκμεταλλευόμουν όλο αυτό γράφοντας ένα ωραίο άρθρο για το περιοδικό σκέφτηκα. Έφτασα στα πρώτα σπίτια τραβώντας συνέχεια φωτογραφίες.

Το φλάς της μηχανής μπορούσε να προσελκύσει κάποιον κάτοικο, που ίσως να βοηθούσε με το αμάξι.

Σε όλα τα πέτρινα σπίτια που συναντούσα οι πόρτες ήταν ανοιχτές. Κακό σημάδι αυτό. Δεν μπήκα μέσα σε κανένα από αυτά φυσικά.

Που είχαν πάει όλοι οι κάτοικοι?

Αναρωτιόμουν, τι τους έκανε να φύγουν τόσο βιαστικά αφήνοντας πόρτες ανοιχτές πίσω τους; Περιφερόμουν χωρίς σταματημό μέσα σε πέτρινα δρομάκια με μεγάλα σκαλοπάτια να εμφανίζονται που και που και συνεχείς διακλαδώσεις με ενθουσιασμό, το χωριό ήταν σίγουρα μεγάλο.

Ατελείωτα δρομάκια, άπειρες φωτογραφίες και στο μυαλό μου είχα ήδη βρει τον τίτλο για το άρθρο. «Η Μάνη έξω από τον χρόνο» Σίγουρα ήταν ωραίος τίτλος!

Ήμουν κάπου στο κέντρο του χωριού όταν το άκουσα... Ένας ήχος τεράστιος σαν βουητό, ερχόταν από παντού. Βουητό σαν αυτό που κάνουν οι μέλισσες και έβγαινε ηχηρό, συνεχόμενο μέσα από όλα τα σπίτια όπως συνειδητοποίησα!

Μαζί με το βουητό ήρθε και ένα κύμα απίστευτης ζέστης που διαπέρασε το σώμα μου σε κλάσματα δευτερολέπτου όπου ήταν και αρκετά ώστε να τα νιώσω σε κάθε πόρο του σώματος μου. Η ψηφιακή φωτογραφική μηχανή είχε νεκρώσει όπως και το ρολόι στο χέρι μου που είχε κολλήσει στις 02:22 και 22δευτερόπτα. Το βουητό δυνάμωνε και δυνάμωνε και ξαφνικά σταμάτησε. Κάθε ήχος εξαφανίστηκε το ίδιο ξαφνικά όπως είχε εμφανιστεί. Ήταν ώρα να φύγω!