Ιστορίες τρόμου -κύκλος δεύτερος (1ο μέρος)

Τα πλοκάμια του θανάτου

Έτος: 2013

Ημερομηνία: 2 Ιουλίου

Ημέρα: Τρίτη

Χωριό: Στούπα Μεσσηνιακής Μάνης

Τοποθεσία: Παραλία καλόγριας, ώρα: 20:35 στα χρώματα ενός πανέμορφου ηλιοβασιλέματος μιας υπερβολικά ζεστής ημέρας. Απολάμβανα μερικές στιγμές δροσιάς που μόνο η θάλασσα μπορεί να προσφέρει και δεν ήμουν ο μόνος, με το ρεύμα να έχει κοπεί από το πρωί όλος ο κόσμος είχε έρθει στην παραλία που ακόμα και αυτή την ώρα η παραλία ήταν γεμάτη. Με ένα βιβλίο στο χέρι λοιπόν στην άκρη της παραλίας κάτω από συνηθισμένους ήχους παιδιών που χοροπηδούσαν δεξιά κι αριστερά, μανάδων που φώναζαν, χαρούμενων φωνών από αγόρια και κορίτσια σε παιχνίδια του νερού, ανδρών που συζητούσαν έντονα, και ρακετών που χόρευαν αρμονικά στον αέρα στέλνοντας μπαλάκια η μία προς την άλλη (συνήθως).

Αν ο παράδεισος υπάρχει στα αλήθεια θα πρέπει να αποτυπώνετε κάπως έτσι σε μία υπέροχη παραλία γεμάτη φασαρία και χαρά.

Παράδεισος που μετατράπηκε σε κόλαση μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου!

Ουρλιαχτά άρχισαν να ακούγονται από την θάλασσα στην άλλη άκρη της παραλίας που μεταδιδόντουσαν σιγά σιγά και προς τα έξω. Γυναίκες και παιδιά άρχισαν να τρέχουν και να ουρλιάζουν δείχνοντας την θάλασσα, δείχνοντας μια μαύρη σκιά που υπήρχε εκεί, δείχνοντας το σημείο που η θάλασσα είχε βαφτεί κόκκινη. Κάτι ερχόταν προς τα έξω και πλοκάμια εμφανιζόντουσαν έξω από το νερό παρασέρνοντας μέσα σε αυτό ότι έβρισκαν μπροστά τους. Όσοι τυχεροί είχαν προλάβει να βγουν έξω στην άμμο έτρεχαν ουρλιάζοντας προς την δική μου κατεύθυνση.

Η σκιά συνέχιζε να σπέρνει τον θάνατο χωρίς να εμφανίζετε πλήρως σε ότι υπήρχε στον δρόμο της αν και φαινόταν να αγνοεί μερικούς. Ήταν κοντά, και πλησίαζε περισσότερο προς την παραλία με τα πλοκάμια του θανάτου να προκαλούν πανικό συνεχίζοντας σταθερά την φονική της πορεία.

Όλοι έτρεχαν προς το μέρος μου. Το πλάσμα άρχισε να βγαίνει στην παραλία. Περπατούσε στα 2 πόδια, ήταν ανθρωπόμορφο, πανέμορφο και έλαμπε με χρυσαφί χρώματα στο φώς του ηλιοβασιλέματος σαν αρχαίος θεός βέβαια υπήρχε και κάτι άλλο σε αυτή την εικόνα δύο για την ακρίβεια πλοκάμια αντί για χέρια μακριά σαν μαστίγια στο χρώμα του αίματος που χτυπούσαν ανελέητα ότι έβρισκαν μπροστά τους. Σώματα σωριάζονταν στην άμμο άψυχα, κατακρεουργημένα και στην παραλία ξεκίνησε ένα λουτρό αίματος πέρα από κάθε φαντασία. Άνθρωποι ούρλιαζαν τρέχοντας πέρα δώθε σε πανικό άναρχα, άλλοι σαν εμένα στεκόντουσαν ακίνητοι παρατηρώντας και μερικοί έτρεχαν προς τα δέντρα από πάνω μου προσπαθώντας να βρουν καταφύγιο από τον τρόμο. Κανένας δεν έφευγε από την παραλία όσο παράξενο και αν ακούγετε, κανένας δεν το σκεπτόταν καν.