Ιστορίες τρόμου -κύκλος δεύτερος (1ο μέρος)

Εξόρμηση στον Ταΰγετο -1ο μέρος

Ντυμένη στα λευκά, πανέμορφη, τρομερή, να λάμπει λουσμένη ολοφωτιστη από την αύρα της πανσελήνου και το αίμα... Να κυλάει  ποτάμια ολόκληρα κάτω από τα πόδια της

Απίστευτη εικόνα που θα με στοιχειώνει για πάντα...

Δεν ξέρω πώς κατάφερα να επιζήσω ούτε και το γιατί επέζησα;

Αν έγινε από καθαρή τύχη η υπάρχει κάποιος ανώτερος σκοπός που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που έγινε εκείνον το Σεπτέμβριο του 2003 άλλαξε την ζωή μου για πάντα.

Ήμουν ακόμα ένας λογιστής σε μία Ελλάδα που κινιόταν σε ρυθμούς Ολυμπιακών αγώνων.

Ορθολογιστής σε έναν κόσμο γεμάτο αριθμούς και φυσική συνέχεια.

Τίποτα δεν μπορούσε να διαταράξει την λογική αλληλουχία των γεγονότων στον δικό μου κόσμο. Ω πόσο έξω είχα πέσει!

Οι αριθμοί που τόσο λάτρευα ήταν ένα κομμάτι της δουλεία μου. Το υπόλοιπο βαρετό και μεγαλύτερο μέρος της αφορούσε γραφειοκρατικές διαδικασίες σε ένα υπερβολικά μπλεγμένο σύστημα κρατικού μηχανισμού που μου επέβαλε να κινούμε καθημερινά από γραφείο σε γραφείο στους διαδρόμους της εφορίας και άλλων κτιρίων.

Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα. Γραφείο σε εφορία, πάλι στο γραφείο και εφορία ξανά όμως δεν παραπονιέμαι, εγώ είχα δημιουργήσει αυτόν τον κόσμο και ήμουν μια χαρά μέσα του.

Μέσα σε αυτό το σύστημα είχα δημιουργήσει δικλίδες ασφαλείας . Μηχανισμούς αποσυμπίεσης. Τέσσερις - πέντε ημέρες κάθε 2 μήνες ορμούσα πάνω σε ότι μου προκαλούσε εντύπωση χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο η σκοπό. Ευτυχώς το πρόγραμμα της κοπέλας μου επέτρεπε τέτοιου είδους δραστηριότητες όπως αυτή που κοιτούσα τώρα σε ένα χαρτάκι πεταμένο στην είσοδο της εφορίας.
"Ορειβασία στον εκπληκτικό Ταΰγετο" διαφήμιζε το κυρίως θέμα και η ημερομηνία μας βόλευε μια χαρά.
"Τέσσερις ημέρες στα βουνά της μεσσηνιακής Μάνης" και εγώ είχα αρχίσει ήδη να ονειρεύομαι. Η Γιάννα θα ξετρελαινόταν με αυτό σίγουρα. Δίπλωσα το χαρτάκι και το έβαλα στην τσέπη μου. Η μέρα πέρασε ευχάριστα. Σχεδίαζα τα πάντα και χαμογελούσα όλη την ώρα. Δεν είχα ιδέα που πήγαινα να μπλέξω...

Όταν έφτασε η ώρα να το πω στην Γιάννα αυτή χοροπηδούσε από την χαρά της. Όλα ήταν έτοιμα. Η παγίδα είχε στηθεί και το ποντικάκι λιγουρευόταν ήδη το τυράκι του.

Τις επόμενες μέρες ασχοληθήκαμε κυρίως με αυτό. Οργανώσαμε τις δουλείες μας ώστε να συμπέσουν οι άδειες μας. Ήρθαμε σε επαφή με τον ορειβατικό σύλλογο που οργάνωνε την εκδρομή. Κλείσαμε θέσεις στην ομάδα και σε 2 εβδομάδες ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε. Το ποντικάκι έτρεχε να αρπάξει το τυράκι κοιτώντας μόνο αυτό και τίποτα άλλο.