****GİRİŞ***
Kızlarla kafede oturmuş kahkahalarla muhabbet ederken telefonum çaldı. Arayan Beril'di. Yüzümde gülümsemeyle telefonu kaldırıp herkese gösterdim ve telefonu açtım o anda masadaki kızlar Beril'e 'heyy, Berill ' tarzında bağırmışlardı. Kızlar kendilerini Beril'e duyurunca kendi muhabbetlerine devam ettiler.
"Alo kızları duydun dimi?" bugün çok eğlenceli geçmişti bu yüzden sabahtan beri gülüyordum.
"Duydum. Elvin sana bişey söyleyeceğim ama kızların yanından uzaklaşsana." yüzümdeki ifade gitmişti. Nolduğunu anlamaya çalışarak masadan kalktım ve tuvalete gittim.
"Noldu herşey yolunda mı?" Beril uzunca sessiz kaldı.
"Yani nasıl söylemeliyim bilmiyorum hatta söylemelimiyim onuda bilmiyorum. Ama söylemesem kötü hissedeceğim."
"Lafı uzatmasana Beril"
"Tuğra ile ilgili birşey" Tuğra? Kısa bir süre sessiz kaldım.
"Tuğra.... Ne alaka?" Tuğra'yı 5 senedir görmemiştim.
"Tuğra şu anda hastanede" anlamamıştım hiçbirşey Tuğra ne alaka? Hastane ne alaka? Bunlarla Beril ne alaka?
"Ben...anlamadım Beril ne saçmalıyorsun Tuğra'yımı buldun?"
"Evet burda İstanbulda şu anda ve hastanede." ilham gelmiş gibi dondum. Tualet aynasında kendime baktım. Yüzümdeki ifade hem yıllar önce izini kaybettiğim ve hiç unutamadığım lise platoniğimi bulmanın sevinciyle sırıtırken, kaza geçirdiğini düşündükçe suratım düşüyordu.
"Ne" bunu oldukça sessiz söylemiştim. Daha sonra kendime geldim.
"Nerdesin? Durumu nasıl Beril? Yaşıyor dimi? Cevap versene kızım." panik ele geçirmişti beni ve sinirlerim bozulmuştu.
"Onu bulduğuna inanamıyorum. Onu...bulduğuna...ina-na-mı-yo-rum." tuvalette iyice bağırmaya ve ağlamaya başlamıştım. Ağlamamın sebebi biraz panik, biraz korku ve yeniden yüklenen aşk ve sevgiydi...
İLK HİKAYEM. SABIRLA OKUMANIZI TAVSİYE EDERİM.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR KIVILCIM YETER!
Teen FictionO benim ilk aşkımdı, ilk 17 yaşım. Ben sadece sevdim, o sevildi bu böylece devam etti, sevgim hiç azalmadı. Ama bir gün geldi ki artık sevmemem gerektiğini anladım, vazgeçmeliydim. Ama O buna bile izin vermedi. Ben 22 yaşındayken çıkıverdi karşım...
