Being changed

2.escape

Ik loop naar het groene lichtje. Ik ben zo nieuwsgierig dat ik het aanraak. Er gebeurt niks . Niks is veranderd , ik ben nog steeds in de witte kamer en er is nog steeds geen deur te voor schijn gekomen. " Sabrina , Sabrina."  Huh die stem komt me bekend voor. " mam
Mam kan je me horen." Ugh het heeft toch geen zin om te schreeuwen niemand kan me horen. Ik ga op de grond zitten en begin te huilen.  De kamer vervaagt langzaam .
"Sabrina wordt wakker schat anders kom je te laat op school. " " Ugh welke dag is het ?" " Het is vrijdag en je moet naar school dus hup hup, ik wacht beneden met je ontbijt." "Oke "
Langzaam duw ik het dekbed weg en sta op. Ik ren naar de badkamer om me klaar te maken voor school. Ik loop naar de auto en we vertrekken . Wat mooi ik zie aiden en zijn groepje niet . Dat is een goed teken. Ik zit nu in mijn laatste les uur . Ik heb wiskunde . Ughh altijd als ik wiskunde heb lijkt het alsof de tijd langzamer gaat en ik probeer me zelf ook altijd wakker te houden.

~na schooltijd~

Ik ren naar de auto want blijkbaar
stond ze al heel lang te wachten.
" en hoe was school vandaag ?"
" best wel goed eigenlijk, want aiden was er niet."

We lopen samen naar binnen. En wie zie we daar. Stuart. "Oh ja... Sabrina ik had stuart uitgenodigd. Vandaar dat hij al hier is."

Ik kan mijn moeder wel vermoorden. Ik krijg de rillingen van hem. zijn lach doet me denken aan smeagol van lord of the rings.

Ik lach om mijn gedachtes.

Stuart probeert zich aan mij voor te stellen." Heej Sabrina. Ik heb mij nog nooit goed voorgesteld. Ik zie je zo vaak. Ik heet dus stuart flemming."

Ik herken die achternaam ergens van. Maar van waar? Ik hoor mijn hersenen bijna kraken. Maar het komt niet in me op. Ach het was vast niet zo belangrijk.

Ik loop naar boven. Eenmaal boven bel ik mijn beste vriendin op.

Gesprek tussen Emily en Sabrina:

E Heej lieve schat lange tijd niet gesproken. Ik mis je zo erg.

S ik mis jou ook schatje van me maar ik moet je iets vertellen

E wat-wat-wat zeg het nu waarom doe je me dit aan?

S rustig em. Ik ga het al vertellen, maar het moet face to face gebeuren.

E nu maak je me nog nieuwsgieriger. Oké kom om 17:00 naar het wilde bos.

S oké Zie je daar em. Doei schatje van me.

E oké zie je daar schattie van me hartie.

Ik loop naar beneden. Mijn Moeder is zo bezig met stuart dat ze niet merkt dat ik via de achterdeur naar buiten.

Ik hoef pas over een uur in het bos te zijn, maar het is zo lekker weer dat ik besluit om er nu al naartoe te gaan.

Na een kwartier lopen ben ik moe en vond ik gelukkig een bankje. Ik val langzaam in slaap.

Ik ben weer in die stomme witte kamer. Nu is er geen veilige groene licht maar een rood onheilspellende licht. Ik word er bang van. Ik wil weg hier. Ik begin te schreeuwen en om mij heen te slaan.  Waar ben ik? En nog belangrijker waarom ben ik hier.

De muren beginnen langzaam zwart te kleuren. Ik word bang. Is dit het einde van mijn miezerige leventje. Niet dat het mij wat zou kunnen schelen. Ik word nu bijna helemaal opgezogen door het zwart. Het leven vloeit uit me. Ik ga dood. Ik weet het zeker...?